Deze jurk had ik aan bij drie eindassessments van studenten. Je neemt een assessement af met een collega Onderzoek en een externe journalist. Het duurt twee uur. In de nacht voorafgaand aan de assessments, heb ik soms angstdromen.
Dit type nachtmerries hebben de sfeer van het boek Nooit Meer Slapen van W.F. Hermans. Het gaat maar door, tot je je aan het eind tot het bot ellendig voelt.
In de nachtmerrie moet ik in lokaal 158 zijn voor het assessment. Ik ben blij dat ik dit jurkje aanheb, want ik kan er goed in rennen. Ik kan het lokaal namelijk niet vinden. Ik kom er in mijn redenering ook niet uit, waar zit lokaal 158 dan? Naast de collegezaal? Maar dat is toch 133? Misschien in die gang naast de TV-studio? Maar daar zitten toch geen lokalen meer? Paniekerig denkend ren ik door het gebouw heen, de uitgeprinte papieren met aantekeningen voor het assessement in de hand. Misschien heb ik niet goed gekeken. Het is inmiddels al tijd. Ik ren snel naar mijn kamer aan de andere kant van het gebouw om op het rooster te kijken, maar onze kamer is op slot en mijn sleutel ligt boven, bij de assessmentpapieren, waar heb ik die laten liggen eigenlijk? Shit, als een student ze nu maar niet vindt, en onder de kopieer gooit, er staan aantekeningen in die niet voor studenten bestemd zijn. Ik ren naar een kamer van een collega, maar er zit niemand.
De tijd tikt door en ik ren van deur naar deur. Eindelijk vind ik een kamer waar wel een collega zit. Ik vraag of ze in het rooster wil kijken waar ik moet zijn, ze kijkt, en ik blijk toch in 128 te zitten.
‘158 bestaat helemaal niet’, zegt ze schamper. Ze kijkt ook op haar horloge.
‘Dat assessment is al een tijd bezig,’ zegt ze.
‘Jaja weet ik!’, roep ik wegrennend. 128 is mijn eigen tijdschriftenlokaal. Gek trouwens dat daar het assessment is, mijn studenten hebben er als het goed is nu een college Taalbeheersing. Ik ren naar binnen en daar zitten ze inderdaad allemaal, een argumentiestructuur te bekijken die geprojecteerd staat met de beamer.
‘Sorry, ik heb een assessment,’ zeg ik. Ze lachen. Een student zwaait giechelend met mijn papieren met aantekeningen. Ze gniffelen allemaal. Zou ze ze gekopieerd hebben? Of gefotografeerd en getwitterd?
Ik pak met een gris de papieren aan.
Ik moet naar dat assessment, dat nu echt al heel lang bezig is, redden wat er nog te redden valt.
 |
| http://emphotography.fotoport.nl |
Maar waar heb ik dan dat assessment, als het niet in 128 is of in het niet bestaande lokaal 158?? Ik bel collega JH, mijn medeassessor, maar hij neemt natuurlijk niet op, want hij is aan het assessen. In dolle paniek ren ik alle lokalen af, en uiteindelijk vind ik ze in lokaal 132. Het assessment is bijna afgelopen.
‘Het geeft niet’, zegt JH, maar ik zie aan zijn ogen dat dit echt een kardinale fout is. Ik zie de klachten bij de examencommissie al binnenstromen en ik voel me zwaar, zwaar gefaald.
Deze nachtmerrie is een variant op mijn trein-misdroom, die van tijd op tijd ‘s nachts de kop op steekt. Wat je ook doet, trein na trein mis je. Steeds weer dat fluitje, steeds weer die trein die je voor je ogen weg ziet rijden. Hel. Aanpalende angstdroom : je bent aan het vliegen, vindt dat eerst schitterend, maar halverwege het vliegen denkt: hoe moet ik eigenlijk landen? En waar vlieg ik nu? Dat je vleugellam verdwaalt bent in het luchtruim dat je niet kent (wat als het gaat stormen? Val je dan te pletter?), en het landschap onder je ken je al helemaal niet. Tamelijk vervreemdend en beangstigend.
De komende weken zijn er weer assessments. Misschien moet ik deze nachtmerriejurk maar even achterin de kast hangen. Het kan helpen.
Jurk: mbyM, €70,- laarzen: Gianni Barbato €920,- , hoed: H&M: € 15,- leren jas: Lee €340,-
