Met vriendinnen gaan we dansen bij de 40Up disco, waar het verboden is voor veertigminners. Ik heb mijn lichtblauwe dansjurk aan.
Dansen in de disco doe ik vanaf mijn vijftiende. Het mocht niet van mijn ouders, dus gebruikte ik de klassieke truc van kussens onder mijn dekens, en sprong uit het raam (3 meter). ‘s Nachts sloop ik stilletjes via de voordeur weer naar boven. Dat ging goed tot ik een keer mijn enkelbanden had gescheurd en een maand op krukken moest lopen. Maar wat was die disco gaaf! Die discobal die het licht spiegelde, de hele nacht met vriendinnen dansen op de muziek en natuurlijk de jongens. De lol.
Nu, 27 jaar later, is de disco weer terug. Met ouderwetse discostampers (‘non, non, rien n’a chanché’), de dansjes waarvan je kinderen nu zeggen: ‘Mam, please.’ Het kan weer! Alles is nog als vroega. Bijna alles, want wij zijn veranderd. Niet meer zo onzeker – ook wel weer jammer. De verlegen lachjes zie je niet meer. De jongens zijn anders. Bedoel ik niet eens lichamelijk, de buikjes en rimpels kunnen we tegen elkaar wegstrepen. Maar de jongens die vroeger al sneu waren, zijn nu nog veel sneuer geworden. Bij mij staat er bijvoorbeeld de hele avond een man achter me te dansen, met zijn mond half open waar het puntje van zijn tong uit hangt. Daarvoor had ik het volgende diepe gesprek met hem gevoerd: Hij: “Hoe heet je?! Ik heet Bert!” Ik: “Ik ben Maria!” Hij: “Hoe?!” Ik: “Maria!” Hij: Wat?!” Ik: “Maria!”Hij: “Hoe heet je?!” Ik: “Laat maar, komt wel!” Hij: “Wat?!” Zelfs andere mensen valt het op: “Wie is die man die steeds een halve meter achter je staat te dansen?” “Bert,” antwoord ik “Ik ken hem niet.” Kijk, dat soort gasten had je vroeger ook al, maar ze zijn dus niet in rook opgegaan. En verder heb je nog steeds de lefgozertjes, de vrolijke springers, de jongens waar je mee kan lachen en een heel leger loerders, die ook nu aan de kant van de dansvloer met een biertje staan te posten.
Maar daar kom je ook niet meer voor, voor de jongens. Je ziet trouwens veel stellen dansen, dat was vroega not done. We dansen de hele avond met vriendinnen, tot we er bijna bij neervallen. En dan sta je weer, net als vroeger, je fietsketting los te sleutelen in de kou. Klinkt je stem zo gek, omdat het stil is. Zie je daar in een donkere steeg twee mensen staan bekken, alleen zijn ze geen vijftien maar vijftig.
Rien n’ a chanché.
fotografie: Kahdra
info: jurk, InbyM, laarzen, Mart Visser
