spertijd enzo
Wat is het ergste aan de COVID-lockdown voor de niet-patiënten (meer dan 99% van de bevolking)? Een heleboel, teveel om op te noemen. Maar het moeilijkste vind ik toch wel dat we niet meer tevoorschijn mogen komen.
Zo ging dat vroeger: Je deed de deur open en kwam tevoorschijn uit je huisje en trok de wijde wereld in. Naar je werk, op bezoek bij iemand, naar de sportclub. Lekker naar het strand in de zomer, om daar hutjemutje te liggen. De paden op, de lanen in.
Ik zocht de avond ervoor een mooie jurk uit, passend bij de dag die komen zou. Het was een onderdeel van de lol. Je goed kleden is een vorm van levenslust. Ik heb eens gelezen dat gevangenen steeds minder aandacht aan hun uiterlijk besteden, naarmate ze langer in de gevangenis zitten. Het is een indicatie voor depressie. Ik snap dat helemaal.
Als ik nu ’s avonds mijn jurk klaarhang voor de dag erna, denk ik: waarvoor doe ik dit eigenlijk? Ik ga toch nergens naartoe. Ik zal alleen maar thuis zitten achter teams, om daar als in The Matrix met imaginaire doch toch echt bestaande mensen te overleggen. Ik kan net zo goed mijn badjas en mijn sloffen aanhouden. Maar ik doe het niet. Ik heb nog steeds een soort van plezier in die mooie jurk, al blijf ik verplicht binnen in ons hol.
Tijdens de eerste lockdown zag je een gemeenschapszin: we gaan er allemaal tegenaan. Nu we opnieuw in de lockdown zitten, begint de rebellie en de sikkeneur op te spelen. Er is licht aan het eind van de tunnel, maar die tunnel blijkt erg lang. De macroproblemen worden al groter, die van lange wachtlijsten in ziekenhuizen of de middenstand die langzaam wegkwijnt. De depressies van mensen. Aan de andere kant zit de overheid in een spagaat. De ziekenhuizen zijn vol van de zware covidgevallen, en je kunt moeilijk covidpatienten weigeren omdat andere patiënten voorgaan.
Dus dan maar strengere maatregelen. Hatseflats, ook een avondklok. Mocht je nog een laatste pleziertje hebben van een avondwandeling voor het slapengaan, dan is dat nu voorbij. Al heb je een zonnige natuur, het is wel heel moeilijk om vrolijk te blijven in deze tijd. Voor de bevolkingsgemoedrust zijn al die regeltjes niet goed. Mijn oma zei het altijd al: ”Met onwillige honden is het slecht hazen vangen.”
Ik vraag me af of er gedragspsychologen in het Outbreak Management Team (OMT) zitten en wat die adviseren. De muiterij is uitgebroken in het land. We hebben wijsheid nodig, en geen nieuwe regels.
Want al zijn we allemaal van goede wil om COVID onder de knie te krijgen, we willen tevoorschijn komen. De winterslaap is voorbij.
Deze jurk is coronaproof. Word je blij van, ook na negen uur ’s avonds, binnen. Travelstof (kreukt niet, gaat nooit kapot) met een leren inzetje, merk D’étoiles Casiopé. Verkijgbaar bij LIVSTores, de winkel van Marjan Londeman, die blijmoedig bij u langs komt voor homeshopping. Wat mij betreft gaat Londeman in het OMT!
LIVStores? Marjan Londeman? zie ook: https://vimeo.com/494413800
