Twintig jaar geleden is het nu, en een paar uur, dat mijn twee kinderen tegelijkertijd werden geboren. Zoon en Dochter. Twee geweldig leuke studenten geneeskunde en journalistiek. Twee flamboyante mensen, vol energie in het leven. Wat ben ik een gezegende moeder.
Ik heb ze bewust zelden bij hun naam genoemd online, omdat ze dan tot in aller eeuwen eeuwigheid op internet blijven circuleren. Toen ik nog blogs schreef over hun puberteit, op www.tishiergeenhotel.nl (zoek op auteursnaam ‘Marieke van Willigen’) gebruikte ik schuilnamen.
Twintig jaar is niks. ‘Ruften in de ruimte’ zou mijn collega zeggen. Ze zijn net begonnen aan een levensfase die naar mijn gevoel nog helemaal niet ver achter me ligt, de studiefase. Als ze praten over ‘vroeger toen ik klein was’, denk ik, ‘Maar dat dat is nog maar een paar jaar geleden.’ Je jeugd duurt maar een paar jaartjes, toch ben je je leven lang bezig je jeugd te overleven. ‘De eerste klap is een daalder waard,’ geldt zeker voor de opvoeding. Je kunt het behoorlijk verknallen, als ouder. De toon is gezet, voor de rest van je leven. Die kinderjaren zijn zo voorbij. Voor je er goed en wel erg in hebt, is je tweeling twintig.
Ik heb me altijd schrap gezet voor de bakken kritiek die ik over de opvoeding zou krijgen als ze eenmaal in de puberteit kwamen. Dat viel mee. Ze hadden wél veel kritiek op alles wat ik op dat moment deed. De “Mam, wat-dóe-je-fase” is voorbij. Die periode waarbij ze steevast als twee grumpy old men op de keukenbank hun moeder zaten te becommentariëren, als ik bijvoorbeeld enigszins klunzig een vuilniszak probeerde te vervangen. Wat ik ook deed, altijd klonk ‘Mam, wat dóe je?’ Gek werd ik ervan. Ik vraag me dat zelf namelijk ook al mijn leven lang af, wat ik in vredesnaam aan het doen ben, maar daarom hoefden zij dat nog niet solidair getweeën om de haverklap met opgetrokken wenkbrauwen en een smalende toon te vragen.
Ze zijn overigens altijd solidair met elkaar. Totaal verschillend, dat wel. Dochter loopt haar leven lang al in zeven of meer sloten tegelijk, Zoon is verstandig en bedachtzaam. Dochter leert volgens de ‘learning by doing’ – methode, Zoon door te doorgronden en analyseren. Ze hebben geen betere advocaat dan elkaar. Het maakt niet uit wat de casus is, ze komen te allen tijde voor elkaar op. Als tiener was Zoon regelmatig de raadsheer van Dochter. Andersom minder, want zoon maakte nu eenmaal minder stampei. Dochter was meer zoals ik als puber was, herrie trappend. Had ik dochter net uitgemaakt voor ‘telefoonjunk’, waarna ze vervolgens stampend en met deuren slaand naar boven liep, hoorde ik zoon weer uit een hoek: ‘Zoiets zeg je toch niet tegen je kind, ‘telefoonjunk’. Weet je wel hoe kwetsend dat is. Wat dóe je.’ Ook als kind waren ze elkaars eeuwige medestanders. Ze vochten voor elkaar, letterlijk. Ik zie nog mijn driejarige zoon in zijn eentje verwoed met kluiten aarde naar veel oudere kinderen gooien, zusje schreeuwend ernaast. Toen ik vroeg waarom hij zo boos was zei hij: “Ze zeiden ‘poepluier’ tegen haar!” Dochter stopte niet met huilen toen ze in groep drie naar verschillende klassen gingen. Ze rende naar zijn lokaal toe, en bleef treurend voor het raam staan om haar broer te zien.
Inmiddels zijn ze dus twintig. Ze zijn hun eigen gang gegaan. Dochter woont in Tilburg, Zoon in Amsterdam. Ze hebben elkaars kamers nog niet gezien. Dochter heeft (ik denk onbewust) vandaag een traditie van negentien jaar doorbroken door niet thuis te zijn op haar eigen verjaardag. Mis ik haar? Ja, enorm. We aten vroeger op hun verjaardag altijd taart als ontbijt, met versierde stoelen en slingers in de kamer, die had ik ’s avonds laat opgehangen (na een urenlange zoektocht in de bijkeuken, want ik was ze elk jaar weer kwijt). Ze hadden al maanden van tevoren de dagen afgeteld tot deze dag. En ’s avonds verzuchtten ze dan ‘Nu is het nog 364 nachtjes slapen voor onze volgende verjaardag.’
lees ook: ‘s nachts je dansende dochter tegenkomen in de stad
