Dit zijn mijn ouders in het Spoorwegmuseum. Ze zitten hier voor de trein waar het allemaal begon, zestig jaar geleden.
Eind jaren ’50. Student Ries van Willigen, altijd punctueel, altijd op tijd, zit zoals elke dag in de trein naar Utrecht, op weg naar de HTS. De trein rijdt bijna het station binnen, als hij over de brug van de rivier een meisje ziet rennen. Donker haar, rode jurk. Ze zal de trein nog willen halen. “Die is laat,” denkt hij. Op het laatste moment, als de conducteur fluit, springt ze in de trein. Net op tijd.
De volgende dag ziet hij opnieuw het meisje rennen. Ze is nu nog later dan gister. Ries vraagt zich af waarom ze niet gewoon eerder van huis gaat. Ze zal de trein nu waarschijnlijk niet meer halen, dat is bijna onmogelijk. Haar rode jurk fladdert om haar heen, ze holt en holt. De trein staat inmiddels op het perron. Ries kijkt op zijn horloge. Nog 18 seconden. Dan ziet hij dat het meisje zich niet bedenkt, maar kruiselings over de rails rent, als een hert springend over de bielzen. Wat is dit voor kamikazeactie? Wat als er een trein van de andere kant komt? Ries houdt zijn hart vast. Net als de conducteur fluit, springt ze op het perron, de trein in. De conducteur heeft alles gezien. Hij geeft haar een uitbrander en ze belooft dat ze het niet meer zal doen, sorry, ze had niet nagedacht. Ze strijkt neer bij haar vriendinnen, net als de vorige keer. Gepraat en gelach. Ries hoort dat ze ‘Co’ heet.
Elke dag is het hetzelfde liedje. Het meisje rennend over de brug, de trein op de laatste nipper halend. Soms wacht de trein even, want ook de conducteur kent het ritueel. “De volgende keer wacht ik niet meer, dit is de laatste keer!” hoort Ries hem voor de zoveelste keer zeggen. Zelf lijkt Co nergens mee te zitten. Ze roept vrolijk ‘dank u wel!” tegen de conducteur, geeft hem een knipoog en voegt zich weer bij haar vriendinnen. Ries zorgt er inmiddels voor, dat hij altijd in dezelfde coupé zit. Hij luistert naar de gesprekken terwijl hij door het raam kijkt, en wint onopvallend informatie in, via via. Hij hoort dat ‘ze daar heel cultureel zijn’ in de familie van Co. Hij wil haar mee uitvragen. Hij vindt haar leuk, dat rennende meisje in haar rode jurk.
Uitvragen is spannend en lastig, want waar dan naartoe? Het moest wel iets cultureel verantwoords zijn, ze moet het mooi vinden. Hoe cultureel is cultureel? Hij vraagt haar uiteindelijk mee naar de Matthäuspassion, uitgevoerd in de Grote Kerk van Zaltbommel. Dat blijkt, getuige deze foto, een goede keus.
foto in Spoorwegmuseum
