En ineens is het januari, een jaar verder. Buiten is het druilerig. Binnen bij mij ook, alsof je in Limbo leeft.
Als je de vaagste dagen van het jaar hebt overleefd, namelijk tweede Kerstdag en 1 januari, denk je dat je alles aankunt. Vager kan niet, het kan alleen nog maar beter worden. Tweede kerstdag (een soort afterparty van Kerst) en de eerste januari zijn zo wazig, dat het een opmaat is voor frisse moed. Dat gevoel heb ik op dit moment niet. Er is nooit smeulend vuurwerk geweest, ik heb niet uitgekaterd, volgens mij niemand in Nederland. Het lijkt op dit moment nog steeds 1 januari. Je wilt naar je werk maar dat kan niet: corona. Er hangen allerlei verbeteringen in de lucht, zoals inentingen, winkels die open gaan. Maar het is nu nog niet aan de orde.
Nog steeds zit ik als een krab achter mijn computer, te teamsen. 22 virtuele gezichten, die allemaal met frisse moed hun platform continueren. Aan de studenten ligt het niet, ik bewonder de veerkracht van de jonge generatie, die zich noodgedwongen op moet offeren voor de 50+ ‘ers. Ik wil met ze aan de slag, op pad, ik wil ze horen, ik wil ze horen brommen en ideeën horen opperen. Ik wil niet alleen maar die virtuele gezichten. Mis de intermenselijke energie, die lesgeven zo leuk maakt. Bovendien: ik krijg last van mijn rug.
Ik wil nog veel meer. Zon wil ik, kracht, dansen in de werkelijke wereld. Ik wil de paden op, de lanen in. Cocoonen is leuk, maar wel als het een vrije keuze is. Onze huizen worden belegerd door een onzichtbare vijand, een virus. Het zal niet lang meer duren, zegt iedereen, het zal niet lang meer duren.
Elke dag klimt iedereen naar boven in de uitkijkpost, om te kijken of de vrijheidsvlag al is gehesen en wappert in de wind. Of de symbolische 1 januari nu eindelijk voorbij is. Maar het is nog niet voorbij. En we gaan weer terug naar onze oude Kerstboom terwijl het geen Kerst meer is. We klampen ons vast aan de vergane glorie van de boom die staat voor de lichtwende. Er is nog geen lichtwende.
We maken een wandeling, als ninja’s om onze medemensen heen laverend. En komen thuis. Bakken een ei. Zetten de computer weer aan. Plonk plonk plonk, daar is iedereen weer. Maar niet echt, alsof ik in The Matrix leef.
Niet zeuren, zegt de innerlijke criticus. Iedereen lijdt hieronder. De oorlog was erger. Wees blij dat je nog leeft. ‘Niet klagen maar dragen en bidden om kracht.’ Maar mijn innerlijke vuur begint te doven.
info: jurk/tuniek, Détoiles Casiopé bij LIVSTORES, de online winkel is trouwens gewoon open.
Foto voor het Pieter Baancentrum Utrecht
