WANDA WOMAN
de zoektocht naar perfectie
Vandaag heb ik het weer geprobeerd. En ik moet zeggen: dit is een goede kanshebber. De lengte is goed; dat is al heel wat. En hij heeft binnenzakken; dat is een aardige upgrade. Alleen de mouwen… die zijn lang. En daar hou ik niet van.
Ooit, in 2004, kocht ik er eentje met driekwart mouwen. En dat is perfect. Die hoef ik niet op te stropen. Die zitten gewoon al goed van zichzelf. Wat een genot. En wat de lengte betreft: net in de taille. Korter is te bolero-achtig en langer maakt me vormloos, want ik hou niet van getailleerd. Kortom: ik heb nogal wat eisen als het op spijkerjasjes aankomt.
Dat spijkerjasje uit 2004 is altijd goed. Op een jurkje bij voorkeur. Ik heb soms de fout gemaakt het jasje te combineren met spijkerbroeken en dat zag er – bij nader inzien – erg mislukt seventies uit. Maar op een leuke, zwierige of juist strakke rok of een gezellig, kleurig jurkje doet -ie het altijd goed. Je kunt me erin uittekenen.
Mijn beste vriendin zegt al een paar jaar dat ie niet meer kan. Zij heeft er kijk op, dus ik heb inmiddels al een stuk of drie, vier alternatieven die – je raadt het al – het allemaal net niet zijn. Af en toe val ik dus toch terug op dat oude jasje. Vorige week maandag bijvoorbeeld. De gedachte ‘hij kan nog best’ ging door mijn hoofd en tevreden trok ik ‘m aan. Toen ik ‘m op kantoor aan de kapstok hing, kwam het haakje er dwars doorheen. Er is maar één conclusie mogelijk: hij kan niet meer. Het is voorbij. Na veertien prachtige jaren.
Ja, dit jasje was eerder in mijn leven dan mijn huidige man. Hij vindt spijkerjasjes stom, dus het is een wonder dat we überhaupt verliefd werden. Want niemand komt tussen mij en mijn spijkerjasje; ik wil erin gecremeerd worden als het zover is, alleen al vanwege de tekst op de knopen: WONDER WOMAN, uit te spreken als WANDA WOMAN.
Samen zijn we de wereld over gereisd, van Terschelling tot Napels, van Jeruzalem tot New York. Het jasje heeft mijn dochter groot zien worden; ik heb haar getroost, voorgelezen en leren fietsen terwijl ik dit jasje droeg. De transformatie van de mobiele telefoon heeft dit jasje letterlijk aan den lijve ondervonden: de slide phone en de clamshell pasten prima in het borstzakje en ook mijn eerste smartphone (een HTC) paste nog net, maar de iPhone 3 – en al zijn opvolgers – niet meer, met alle gevolgen van dien. Kapotte schermen, waterballetten… Andere zakken dan die borstzakjes had het jasje namelijk niet. Ondertussen werd ik er zelf ook niet kleiner op. De laatste keer dat ik het jasje dicht kon knopen, kan ik mij niet heugen. Ach, wat geeft het? Open is ie toch leuker.
Ja, dit jasje is versleten. Tot op de draad. En een waardig opvolger is niet te vinden. Nou ja, misschien die van vandaag. Hij zit lekker, kan dicht en heeft binnenzakken; fijn voor de iPhone. Alleen zo jammer van die lange mouwen…
