Jurk in Frankrijk

door | 8 mei 2017 | jurken, lange jurk | 1 reactie

Gelukkig heeft Macron de verkiezingen gewonnen, zodat we niet nog een eng land krijgen in de wereld, met politieke jaren ’40 ideeën. Ik heb een zwak voor Frankrijk. Ook dit jaar ga ik er weer heen. In jurk natuurlijk.

Frankrijk is een bubble. Zoals een paar jaar geleden, nostalgie voor het leven. Ik doe een taalklas in Aix-en-Provence, in Zuid Frankrijk. Ik ben de enige Nederlander, in mijn klas zitten Zwitsers, Amerikanen, Duitsers en Britten. Clarence (Brit, 87, gepensioneerd hoogleraar Biologie uit Cambridge) is één van mijn klasgenoten. Ik maak vaak oefeningen met hem. “J’aime ta robe” zegt hij op een ochtend, want in school mag je alleen maar Frans praten. Je wordt het pand uit getrapt als je een andere taal spreekt. Dat is het eerste contact met Clarence, als hij zegt dat hij mijn jurk mooi vindt.

De volgende ochtend loop ik monter naar school. De ochtendzon is heerlijk en nog niet verzengend. Hier in Zuid Frankrijk kun je onbeschroomd in jurken lopen, de zon schijnt altijd. Ik wandel door de smalle steegjes, elke dag verdwaal ik in die kronkelige Middeleeuwse steegjes die uitkomen op pleintjes met fonteinen. Ik bots tegen Clarence op. “Goodmorning,” zegt hij “Waar ga je naar toe? “ “Naar school, vertel ik.” “That’s the opposite direction.” Ik keer om en wandel met hem mee naar school, de boeken onder de arm.

We lopen wel vaker samen op vanaf dat moment, maar vaker nog met Manon, de Zwitserse actrice waarmee ik in hetzelfde hotelletje zit. Elke avond gaan we wat eten in het oude centrum. Clarence, Manon, en ik. Max, een Duitse ICT’er en Dirk, een Nieuw Zeelandse Boeddhist, zijn ook aangehaakt. We hebben het uitsluitend over onderwerpen als liefde, de zin van het leven, angst, kinderen, altruïsme, God. Dit soort thema’s zijn onze enige gemeenschappelijke deler, verder delen we niets.

‘S ochtend ga je naar school, ’s middags verdwaal je in de stad en ’s avonds prikken we een vorkje terwijl we deels in het Frans, deels in het Engels mijmeren over het verschijnsel schoonheid.

Clarence gaat weer terug naar Engeland, Max naar Duitsland, Dirk naar Nieuw Zeeland en Manon naar Zwitserland. We beloven voor altijd en eeuwig contact te houden. Het is er niet van gekomen. Op facebook zie ik dat Manon doorgebroken is in Duitsland. Misschien ga ik haar nog eens opzoeken in Berlijn, En de anderen? Nooit meer gezien of gesproken. Het geeft niet. Sommige momenten zijn onvertaalbaar en onherhaalbaar. Zoals Frankrijk.

 

Meer over la vie en rose in Aix en Provence:  https://www.jurkenvanmaria.nl/cursisten-jurk/

https://www.jurkenvanmaria.nl/weg-die-schoenen/

En op film: https://www.jurkenvanmaria.nl/maandoverzicht-juli-en-augustus/

levensles

Alles stroomt.

 

Partners

Vinted

Instagram