In mijn witte doorknoopjurk zit ik op een meditatiecursus. Ik hoor ‘De vuurvogel ’ van Stravinsky. Om me heen zitten mensen in kleermakerszit op matrassen.
Dat ik hier in deze ronde ruimte zit, komt omdat drie vrienden los van elkaar tegen me hebben gezegd dat ik “Stil moet staan,” “moet stoppen met doorgaan,” en “de stilte in mezelf moet zoeken.” Hoongelach was mijn reactie. Laat dat thuis, dat zweverige gelul. En schrap zeker dat woordje ‘moeten’. Maar eerlijk is eerlijk: de haan heeft drie keer gekraaid. Want als je drie keer dezelfde boodschap krijgt uit verschillende hoeken, moet je er iets mee doen. Op zoek naar de fucking stilte dus. In mezelf. Ofzo. Pff.
Ik moet diep ademhalen, vanuit mijn buik. “Je adem is de levensnectar.” declameert de meditatieleider. Hij heeft een bijgeluid, alsof er nog een restje spaghetti achter de kiezen zit. Om me heen hoor ik fanatiek geadem. De Vuurvogel klinkt, de muziek van de Fenix. Ik ken deze uitvoering van Stravinsky’s meesterwerk. Veel dynamiek. Het Boston Sympfonie? Zou mijn zoon het appje hebben ontvangen? Als hij nu maar niet te laat is. Concentratie. Het lukt zo niet, de stilte .
“Een gedachte op laten komen, bekijken en laten verdwijnen.” gaat ook al niet, ik blijf de gedachten maar om en om wentelen, totdat ze een nieuwe gedachte opleveren. Gedachten komen levensgroot en knallend aangewalst, je kunt ze niet stilzwijgend laten gaan. Het wordt gewoon niet stil. Maar ik kan wel naar de Vuurvogel luisteren.
Ik hoor de dreiging van de contrabassen. Veilig maar dreigend wordt het nest gebouwd. De fenix vliegt af en aan, maar we weten wat er met dat nest en met de vogel zal gebeuren. De spanning voel ik in mijn buik, de muziek werkt zinderend toe naar dat ene, verschrikkelijke moment. Dan komt het vuur. Het nest van de vogel Fenix verbrandt, de arme vogel ook. Hij gaat dood en zal verdwijnen, het vuur raast door totdat de vogel as is worden en weg zal waaien met de wind, er niet meer zal zijn.
Sterven door vlammen doet pijn. Een grotere crisis kan niet in je leven. Hoe vaak sterf je niet als mens? Door een afwijzing, een ontslag, een droom die in duigen valt, een liefde die niet wordt beantwoord. Je moet er niet overheen leven, maar er doorheen gaan. Laat maar komen, de hitte van het vuur, de verzenging, de dood. En dan verrijst daar, tot ieders verbazing, uit die alles vernietigende vlammen opnieuw de Vuurvogel. Herboren, mooier dan ooit. Hij vliegt weg, de vrijheid in.
Hier gaat het om, realiseer ik me. Om dood te durven gaan, ondanks de pijn. Tot de bodem, totdat er niets meer over is dan een bergje as. Pas dan kun je uit de as herrijzen en opnieuw beginnen, klapwiekend wegvliegend in de wind. Je zult geen aangeschoten vogel meer zijn, maar een nieuwe, prachtige vogel.
De muziek is afgelopen. Ik hoor de man naast me diep wasemen. Ik schik het jurkje rond mijn benen in kleermakerszit. Begin in mijn hoofd een bouwplan te maken voor het stuk dat af moet, het lawaai in mijn hoofd begint weer. Maar ik ben toch even stil geweest, even, op de muziek van de Vuurvogel. Dit moeten we vaker doen.
