De laatste dag totale leegverkoop bij V&D. Ik ga toch maar even langs. Dat had ik beter niet kunnen doen, net zoals je soms beter niet in een doodskist moet kijken.
Waar vroeger mijn favoriete kousen waren, alleen te koop bij V&D, staan nu lege ijzeren schappen. Overal bakken met resten kleding, daaromheen graaiende mensen. Elders in de winkel vind ik nog een laatste paar van mijn favoriete kousen. Ik neem ze mee.
“Laat ik naar boven gaan,” bedenk ik, “naar de jurken en de pennen. Misschien kan ik nog een cadeautje voor de kinderen meenemen. Alles is toch leegverkoop.” Er staat een rij voor de roltrap, van alle mensen die net als ik het laatste voordeeltje mee willen pikken van het kadaver van dit oude Nederlandse familiebedrijf. We zijn aasgieren.
Boven zijn opnieuw bakken, dit keer met jurken en lingerie en overal de graaiende mensen. Ik wil door, ga een roltrap hoger. Ik hou alleen van winkels waar jurken op een mooie manier hangen, dat is respect voor de jurk. Bij de pennenafdeling koop ik een Parker en een vaag bakje voor de kinderen, waar ze hun scharen en potloden in kunnen zetten. Ik ga op zoek naar een rij. Die is niet moeilijk te vinden. Door alle verdiepingen heen slingeren lange rijen van zwijgende mensen met spullen.
Daar waar vroeger de jurken van Mart Visser pret-a-porter hingen, staan nu naakte modepoppen. De poppen van V&D zijn grijs. Als kind vond ik dat ook al fascinerend, dan stond ik ernaar te kijken, voor de etalage van V&D op de Grote Markt in Groningen. De V&D-poppen hadden iets dreigends, iets moois en neutraals. Nu staan er hier nog een paar kale zwarte plastic poppen te blikkeren in het TL-licht.
Ik leg mijn pen, bakjes en kousen op een leeg rek en ga weg. Het doet me pijn om Vroom & Dreesman zo te zien, zo ontdaan van alle waardigheid. Ik wil geen aasgier meer zijn. Daarom vertrek ik, waarschijnlijk voor de laatste keer op de roltrappen van V&D in Utrecht.
Utrecht, donderdag 24 maart 2016
