Mijn moeder had vroeger een lichtblauwe A-lijnjurk, iets over de knieën. Daarop droeg ze een broche van twee rode houten kersen. Ze had haar donkere haar opgestoken. Ze lachte, toen ze mijn kleine broertje optilde. Haar kinderen maakten haar blij.
Op het plaatje zie je mijn dochter. We hebben dezelfde tuniek aan. De foto is gemaakt door mijn zoon. Als kind hoopte ik dat ik later een tweeling zou krijgen. Schriften schreef ik vol over de avonturen van zelf verzonnen tweelingen. Altijd een jongen en een meisje. Elf jaar geleden heb ik die tweeling gebaard. Een jongen en een meisje. Ze maken me blij.
De zoon is een bedachtzame, rustige jongen. Hij loopt niet in zeven sloten tegelijk en doet zijn best. Hij wil de dingen goed doen en voelt zich daar verantwoordelijk voor. Zo is hij afgesteld. Hij wordt blij van zijn vrienden en zijn familie. Hij nodigt andere vrienden uit om te komen spelen of eten, altijd mensen over zijn vloer. Op geen feestje wordt hij overgeslagen.
En de dochter wil het liefst iets moois neerzetten. Op haar eigen manier, met haar hele hart. Ze maakt muziek, schrijft, en speelt toneel. Er zitten allerlei dingen in haar hoofd die ze met elkaar associeert en combineert. Soms vergeet ze daardoor wel eens iets. Ook wel iets cruciaals. Maar met haar flair komt ze bijna overal mee weg. Is ze eenmaal je vriend, dan gaat ze voor je door het vuur.
Dat en nog veel meer, is mijn tweeling.
Wat de kinderen met de tunieks van deze foto te maken hebben? Alles. Het familiegevoel. Diepe wensen die wél uitkomen. Kahdra die bij wijze van zeer grote uitzondering hetzelfde mooi vindt als haar moeder. En Kilian die zegt: lekker klef dit, dezelfde tuniek, ik zet jullie op de foto.
Waar en prijs:
Tuniek: Sale Hema, € 7,-
Legging Kahdra: Didi, € 19,-
Legging Marieke: Steps, plm. € 19,-
 |
| mijn moeder, jaren ’50 |
