Twee uur met de trein en je zit in Groningen, twee uur met het vliegtuig en je zit in Valencia. De eerste vervoermethode is leuker en veeeel beter voor het milieu, bij de tweede manier (vliegend) gaat het milieu aan gort, help je indirect mee aan klimaatverandering, verwoestijning, afvalberg en een mondiale toename van criminaliteit. Ik ben dus met het vliegtuig naar Valencia gegaan, samen met Reisgenoot.
Het is cliché lekker als je op je telefoon kijkt en ziet dat Nederland geteisterd wordt door gure stormen. Je ziet je vrienden en familie voor je geestesoog: kop tegen de wind in, striemende regen en kou, een paraplu die terugklapt. Nóg lekkerder om nu de zee in te duiken, visjes om je heen, en over de boulevard te flaneren aan de arm van Reisgenoot. Om op een terrasje aan de zee paella te eten. Valencia is heerlijk. Fuck de wintersport, ga lekker naar Spanje.
Weinig jurken gespot overigens. Behalve in de stad zelf, de oude stad met de smalle labyrintachtige steegjes waarin je eindeloos kunt dwalen van pleintje naar pleintje, van fontein naar fontein. In de stad zag ik nog wel een paar mooie jurken lopen. Maar aan het strand, waar pas echt goed te flaneren valt, weinig. Blijkbaar denken de Spanjaarden aan lekker praktische kleding aan de zee, een broek met een trui. Zoals de trouwe lezertjes weten, ben ik het hier totaal niet mee eens. Leef je leven met zwier, trek een jurk aan waar mogelijk. En doe die trui uit, het is twintig graden.
De jurk die ik hier aanheb – nu komt het reclameblokje – ga ik nog aanhebben als ik met mijn ouwe botten achter een rollator over de boulevard strompel. Het is een onverwoestbare linnen jurk, van het duurzame merk Minu. Gekocht bij Livstores. Want ik mag dan met het vliegtuig gaan, ik heb wel duurzame jurken aan, dat dan weer wel.
lees ook https://www.jurkenvanmaria.nl/die-onvergetelijke-nacht-op-interrail-van-noorwegen-naar-huis/
