Voor wie het gemist heeft (ik wel): gister was het blauwe maandag. De dag waarin heel Nederland in een droevige introspectie schiet, omdat alles wat ze zich vol goede moed en zelfvertrouwen hadden voorgenomen, is mislukt. Stoppen met roken werd welgeteld een dag volgehouden. Op dag drie was het stoppen omgezet in minderen. Inmiddels, op de derde maandag in januari, rook je meer en harder dan ooit. Als een schoorsteen. Hetzelfde geldt voor drinken, jurken kopen (stop de fast fashion, begin bij jezelf), scheten laten in de supermarkt loopt, enzovoorts, enzovoorts. En je wist het zo zeker, drie weken geleden: in het jaar twintig ga je iedereen verbazen. Alles zou anders worden. Maar nee. Sip zit je achter je bureau op kantoor, met je zelf meegenomen beker vol koud wordende koffie, tikkend met je pen, starend in de leegte. Je bent er somber van.
Een leger autodidactische goeroe’s kan je helpen. Ze zullen je vertellen dat je niet intrinsiek gemotiveerd was, dat je chakra’s in de knoop zaten, dat je een andere focus moet hebben, moet bedenken wat écht belangrijk is en daar zullen ze je mee helpen middels nooit eerder vertoonde oefeningen. De (supermotiverende) intake is gratis, een consult daarna kost 160 euro per keer. Maar dan heb je wel weer een geheeld aura, zodat in het vervolg elk voornemen zal slagen. In theorie.
Mijn blauwe maandag verliep zonder depressies. Al lag dat niet aan de loop van de dag. Ik moest wegens werk terug van Berlijn naar huis. De trein uit Berlijn had vertraging vanwege brand op het spoor. In Nederland zijn het bladeren op de rails, in Duitsland vuur op de rails. Altijd weer er overheen willen gaan, die Duitsers. Toen ik onderweg in Hannover (‘aussteigen’) en Osnabruck stond te kleumen in de nacht op een Duits perron met onkruid, was ik even bang dat de blauwe maandag toch had toegeslagen. Maar er was onderweg vertier en avontuur. De andere reizigers en ik hadden lol met elkander, want ontberingen scheppen eendracht. Eerst werd ik bijna versierd door een lesbische conductrice. Ook ben ik veel te weten gekomen over Duitse werkemigranten, want ik reisde een eindje met zo’n werkemigrant op. De trein leek net een rijdende kroeg of huiskamer, iedereen was spelletjes aan het doen met elkaar. Ik kan nu ook Reversie en ik blijk er best goed in te zijn. Vóór ik de barre tocht begon, bracht Reisgenoot me weg. Hij hield me warm op station in Berlijn, tot de toen al vertraagde trein kwam. Zo begon de tocht op blauwe maandag, met warmte en liefde. Aan mij is de blauwe maandag gister dus totaal voorbij gegaan.
