Sofie belt. “Maria, de mussen vallen van het dak, ik lees op je blog dat je je ineens hebt ontpopt tot een notoire wandelaar. We moeten naar de Kersentuin. Ik haal je op. Acht uur morgenochtend.”
Acht uur in de ochtend op een vrije dag? Naar de fuckingkersentuin? Is ze gek geworden? Maar ze staat er hoor, exact om acht uur in de galm van de Domtoren, want Sofie is vreselijk stipt. Als Sofie vijf minuten te laat is, kun je beter meteen de politie bellen, want het is niet normaal. Eén keer is ze vijf minuten te laat gekomen, ik weet het nog goed, het was zeven jaar geleden. Maar toen had ze van tevoren een sms’je gestuurd dat ze mogelijk vijf minuten later kwam.
Het contrast is groot tussen Sofie en mij. Sofie en Anna blijken jarenlang hun afspraken met mij een half uur eerder te maken, omdat ik volgens hen altijd een half uur te laat ben. Ik kwam er laatst bij toeval achter, toen ik wel op tijd was en een half uur zat te wachten in De Rat. Onzin en volksverlakkerij, heb ik ze gezegd, tijd is perceptie.
“Wat een soepjurk heb je aan,” zegt Sofie terwijl ze me kort van top tot teen scant. “Een geinig ding – voor op de camping.” Ik protesteer dat ik hem zelf heb geverfd, en dat hij lekker zit. Dat hij lekker zit, ja, dat kan Sofie zich voorstellen, dat is te zien. Het is inmiddels tien over acht, klokt Sofie, zullen we maar eens gaan? En daar lopen we, Sofie in groene halterjurk en ik in de soepjurk. De stadse vrouw met haar nichtje het boerinnetje.
Wat een takkeneind lopen is die kersentuin, diep in landgoed Amelisweert. We wandelen langs de rivier en hebben het weliswaar over nuttige onderwerpen zoals de zin van het leven, God, liefde en wanneer de uitverkoop begint, maar het blijft lang strompelen. Eindelijk, een uur of twee later, zijn we bij de kersentuin. De knallen om de spreeuwen te verjagen zijn al van verre te horen. Ik vraag Sofie een foto te maken.
“Ik doe alles voor je, dat weet je.” slijmt Sofie terwijl ze de camera pakt. “Er is alleen één eis: je gaat niet met die soepjurk op je blog. Het is gewoon gênant.” Helaas Sofie, toch wel. Leve de soepjurk. En de volgende keer vertrekken we twee uur later. Hopelijk als de kersen wél rijp zijn.
Jurk, Noa Noa, geverfd met Dylon, sandalen, Sam Edelman
