Waarom ik vanochtend in ijltempo naar de tandarts moest

door | 13 juli 2020 | jurken | 0 Reacties

Dit verhaal  geschiedde vanochtend.

Knars en krak. Er is een stuk van mijn tand afgebroken.  Ik zit net met de kinderen koffie te drinken.  We hebben het over de naderende vakantie. Nietwaar, zeg ik hardop ongelovig, als ik een stuk tand in mijn hand houdt. Boudewijn de Groots tekst:  ‘Met je tanden in je hand, sjok je weer verder over het strand’ komt ineens heel dichtbij.

De kinderen zijn er ook even stil van.  “Is dat serieus een stuk tand?” zegt dochter ongelovig.  Helaas wel ja, moet ik toegeven. Koffie in de gootsteen en meteen de tandarts bellen. Mazzel, er is een patiënt uitgevallen, ik kan binnen een half uur in de stoel liggen. Goedemorgen.

In plaats van rustig wakker wordend een espressootje te drinken, sta ik mijn tanden te poetsen, mascara op, blik in de spiegel (o help, ga ik er na mijn vijftigste permanent zo uit zien? ) en happa, op de fiets. Verwilderd zonder handen geven val je binnen, je wordt naar de stoel gedirigeerd, die middels een pedaal naar beneden wordt gezet, net iets te hard, zodat je heel even het Efteling-pythongevoel krijgt, vlak voor het punt dat hij naar beneden valt. Men trekt geroutineerd de lamp naar beneden, gorchelende vochtafzuigertjes worden in je smoel gehangen, en aan de andere kant een spuitertje met water.  En dan komt het echte gereedschap. Beginnend met het spiegeltje.  Het haakje. En dan. Het boortje.

“Ho.” Zeg ik.  Ik kom overeind.  Bots tegen de lamp. Tandarts en assistent wijken naar achter. “Er hoeft hier toch niet geboord te worden?  Hij is afgebroken, u hoeft de kies alleen maar dicht te kitten.” Geduldig legt de tandarts uit dat hij het glazuur moet slijpen en hij heeft nog wat aannemelijke argumenten,  ik ben eigenlijk al gauw overtuigd.  Zo’n man gaat ook niet voor de lol boren. Hoewel, je weet het nooit met tandartsen.

Ik word terug geduwd in de stoel.  Rieieiei!!! Doet het boortje, dat angstwekkend dichtbij komt.  RIEIEIE! Riejjjj riejjj…. RIEIEIEIE!  En dan (ik ben nu toch bezig om als in een stripverhaal (arg!) geluiden op te schrijven): rakketakketakketak. Dat is het geluid dat hoort bij het boren in je tand zelve.  En dat voel je.

Ik bedenk dat ik meer geld moet geven aan Amnesty en alle andere mensenrechtenorganisaties die bestaan.  Want daar komen ze in plaats van met een tandartsboor met een cirikelzaag op je af, om je tot een bekentenis te dwingen.  Het kan altijd erger. Maar het is alweer voorbij.

Hoe het nu met me gaat, nog geen uur later?  Prima. Kies bijgeslepen en dichtgekit, ik zit aan de koffie. Heb dit stukje getikt. Soms gaat het leven plotseling up tempo, als bij een naderende waterval. Die versnelling is er al sinds mijn twintigste, en het gaat almaar sneller, maar vanochtend was het ineens wel heel hard raften.

Foto: Eye for Ebony

 

levensles

Alles stroomt.

 

Partners

Vinted

Instagram