Waarom ik weiger een bril te dragen

door | 29 juli 2019 | Columns, Geen categorie, jurken | 1 reactie

Ik moet mijn ogen laten meten. Ik zie al een jaar niet goed, knijp mijn ogen regelmatig half toe omdat ik dan helderder kan zien. Dat geeft me een gluiperige uitstraling. Ik wil die uitstraling niet, want als ik al in een serpenterige bui ben, heb ik liever niet dat anderen dat door hebben. Op naar opticien Gans Anders dus, voor een test.

Ik moet zitten op die tandartsachtige stoel, achterin de winkel in een onverlicht kamertje. Er komt een dia met letters. ‘Lees de bovenste regel maar voor,’ zegt de opticien. Monter en duidelijk begin ik: A, Z, Q, H, G.  Ze zwijgt. Klikt een ander lensje voor. Shit, alle letters fout, zie ik nu. Er staat ‘P,L, C, T, F.  Het lijkt er niet eens op. Ook de rest van de test verloopt zorgelijk. Ik moet zeggen of ik het verschil zie tussen groen en rood. Tuurlijk zie ik het verschil, tss, ik ben niet kleurenblind. Maar bij een ander lensje blijken er in het rode vlakje letters te staan. Niet gezien.

“Ik moet even wat andere zaken bekijken,” zegt ze, “Want dit is raar.” Er wordt weer een nieuw apparaat voor me geschoven. Dit keer zit zij aan de andere kant. Ze fluit zachtjes tussen haar tanden. Dan schuift ze rigoureus het apparaat terzijde. “Daar was ik al bang voor,” zegt ze onheilspellend. “Beschadigingen aan het hoornvlies.” Dat klinkt eng. Maar hoezo? Ik had nergens last van, kom gewoon even mijn ogen door laten lichten. Dan volgt het vonnis: “U mag twee weken geen lenzen in. U moet een bril. Uw ogen moeten herstellen.”

Een bril! Ik heb er wel een, een zwart streng ding, verstoffend in de kast. Die moet dus op. De kinderen zeggen: “Mam, je ziet er uit als een juf.” Krimp. Een gluiperige uitstraling is niet best, maar eruit zien als een júf, dat is nog erger! Donker haar en een zwarte bril, is een totaal verkeerde combinatie. Je merkt het effect meteen. Als ik iets zeg, reageren mensen niet, of ze kijken weg. Soms beginnen ze te proesten in hun hand.

Ongebrild en zonder lenzen ga ik dus op pad, je zou het ijdelheid kunnen noemen. Ook dat levert problemen op, want je ziet de mensen niet. Ik heb al diverse boze appjes gehad omdat ik niet schijn te groeten, “wil je me niet zien ofzo?” “Ik kan je niet meer zien,” appte ik terug, wat hij weer een onsymphatieke opmerking vond, ik zei dat het eerlijk was, het conflict loopt nog steeds.

Misschien zeg je nu: heb ik nu werkelijk een blogje gelezen van iemand die twee weken zonder lenzen moet? Zijn er geen ergere dingen op de wereld, zoals klimaatverandering, kinderarbeid of vrouwenhandel? Ja, dat is waar. Maar als je dit leest en je bent vrouw, ben je waarschijnlijk (nog) niet verhandeld. Dat betekent dat je er iets aan kunt doen. Wil je tijdens het actievoeren toch even op adem komen en heb je de juiste lenzen in, dan kun je dit soort onzinblogjes lezen, ter verstrooiing. Het is vakantie, per slot.

 

p.s.: Facebookduimpje doen? 

levensles

Alles stroomt.

 

Partners

Vinted

Instagram