Jeans is van oorsprong voor het werkvolk, en daar hoor ik ook weer bij vanaf vandaag. Mijn vaste baan waar ik mijn hypotheek van betaal, is weer begonnen.
De kids zitten nog in Frankrijk met hun vader, dus we beginnen rustig. Wel gaat de wekker om zeven uur. Vagelijk heb ik nog even zin in een mannenlijf, maar dat duurt niet lang. Werk roept.
Die frisse tegenzin van je bed uit strompelen. Mijn broek hangt al klaar. Correctie, ligt al in de goede hoek. Mocht u namelijk het beeld krijgen dat er op mijn slaapkamer gelijk een IKEA-catalogus een keurige stoel klaarstaat waar die avond daarvoor alvast speels mijn kleren klaar zijn gehangen: nee. Je hebt twee hoeken waar ik kleren en soms schoenen in werp. That’s all.
Dat ik ‘s avonds vast kleding prepareer, klopt wel. Deze gewoonte is uit ervaring geboren. Moet ik ‘s ochtends nog kleren uitzoeken, dan liggen grote missers op de loer. Zoals een jurk met een veel te diep decolleté, terwijl je de hele dag college moet geven. ‘s Ochtends denk je nog: als ik die jurk wat omhoog trek, valt het best mee. We gaan. En je stapt brood in de mond proppend op de fiets richting trein. Maar een jurk kruipt gedurende de dag niet omhoog, hij zakt juist naar beneden. Dit soort netele kwesties moet je dus zien te voorkomen door er de avond ervoor al op te anticiperen.
Naar mijn werk dus. De studenten zullen er nog niet zijn, hoewel er al een aantal in de whatsapp hangt omdat ze willen dat ik hun zomerstage asap kom beoordelen. Maar eerst nog het jaar voorbereiden. Deze foto is gemaakt in het voormalige rookhol. Tegenwoordig worden de rokende studenten (en dat zijn er toch nog wel een paar, ik dacht dat roken iets uit de jaren ’80 was) naar een uiterste windhoek van een achterafpleintje gedreven, alwaar ze op twee vierkante meter tezamen met rokende collega’s hun nicotineverslaving in stand houden. Ik heb ook vijftien jaar gerookt, Peter Stuyvesant, Cabellero en Samson. Dat kon nog in de trein of in de kantine. Ik vind deze pariabehandeling van Den Roker 2014 best zielig. Soms steek ik bemoedigend een duim naar ze op, om ze te laten weten dat ik ze niet veracht. Ik maak daarbij dan ook een rookgebaar. Sommigen denken dat ik dat cynisch bedoel.
Nu stap ik op de fiets in Tilbug. In mijn werkjeans. Morgen wordt het een witte jurk, trouwens. Werk ze!
 |
| fotografie: Inge Beekmans |
info: Broek: Kuyici, overhemd G-star
* Het woord ‘werkjeans’ in de kop is met opzet verkeerd gespeld, vanwege de vindbaarheid van deze blog op google (op het woord ‘jeans’, huhuhu)
