‘Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden’, is het spreekwoord. Ook al hoef ik me niet meer elke ochtend in een korset te wurgen, waardoor ik flauwval en mijn ribben vergroeien, het is nog steeds waar. Dat het korset weer terugkomt, is een dieptepunt van de civilisatie. Je gaat je afvragen of wij vrouwen zelf deze ellende op ons afroepen. Het korset terug? Doe toch normaal.
Elke dag opdrukken en buikspieroefeningen doen, te kleine schoenen, jezelf in polyester shapewear wurgen, het vel van je gezicht strak laten trekken, hongeren voor je lijn, botox spuiten, schaamlippen af laten knippen, vrouwen in 2019 lijden vrijwillig veel pijn om er goed uit te zien. Maar het is allemaal nog niets vergeleken met het korset.
Meer dan honderd jaar liepen vrouwen in een korset. In de puberteit begon je te oefenen, daarna ging je er voorgoed aan. Er moest iemand bijgehaald worden om hem dicht te snoeren, zo strak dat je vitale delen in het gedrang kwamen. Zie afbeelding hieronder, links is de ribbenkast van een korsetlooslevende vrouw, rechts die van een vrouw die jarenlang een korset heeft gedragen. Vergroeiingen, vaak flauwvallen, miskramen waren het gevolg. Waarom? Mooi. Voor de bühne, want de lichamen van die vrouwen zagen er in de slaapkamer waarschijnlijk niet uit. Dat wordt er toch niet mooier op, als je dag in dag je lichaam kunstmatig samenperst? We moeten echt blij zijn dat die tijd voorbij is.
Maar nee. Eeuwen later komt iemand op het vermaledijde idee om het old-school korset weer her in te voeren. Niet de bustier, want dat mag nog net. Ik heb die eerlijk gezegd ook. Zit vrij strak en dat voel je de hele dag, maar de bustier is peanuts vergeleken met het korset. Het korset snoert je vast met ijzer of balijnen. Alsof je de hele dag je adem inhoudt, maar uitademen is er niet bij, als je een korset aan hebt. Vooral de gothics zie je er in lopen. Dat past dan wel weer, want gothics zijn een klasse apart. Lekker donker en duister, zwart omlijnde ogen, de-wereld-is–een-tranendal-en-dat-kan-ons-geen-fuk-schelenlook. Er moet wel iets te lijden vallen, vindt de gothic, anders telt het niet. Het korset sluit naadloos bij die levensvisie aan. Ze kopen die korsetten op obscure sites uit een nog obscuurder land (Bulgarije of Transsylvanië ofzo). We weten allemaal dat deze graafdraculafase van tijdelijke duur is, dat die gothics over tien jaar een goedbetaalde baan hebben bij Shell of Akzo of een andere roversclub. Dan is het alleen nog lachen gieren brullen om de foto’s uit de gothictijd, nu lopen de ex-gothics in een goed-zittend mantelpakje van Chanel. Dus voor de gothics van nu zeg ik: veel plezier met je korset, lijdt maar, ik spreek je over tien jaar wel weer.
Ik geef toe, ik heb ook ergens een jeanskorset liggen, met balijnen en al. Een soort gimmick. Ik heb dat jeanskorset nog nooit aangehad. Eén keer heb ik hem geshowd aan de kinderen, maar die begonnen meteen zo hard te schreeuwen dat ik hem maar snel weer uit heb gedaan. ‘Mam, wat ís dit? Dit ga je toch niet serieus dragen!? Wat een walgelijk geval, het staat ruk!’ Het was een heldere visie, die me niet stimuleerde om hem vaak aan te trekken.
Maar dat ik op een serieuze site hard core korsets met stalen balijnen te koop zie staan voor € 800,-, dat is toch wel het pijnlijden voorbij. Dat is niet leren van de geschiedenis, dat is terugvallen, eigenlijk gewoon dom. Lieve zusters, koop een bustiertje van Aubade, Hunkemoller of Marlies Dekkers als je het niet laten kan, maar ga in vredesnaam niet in regressie door een korset te kopen. Daar ben je toch veel te mooi en leuk voor?!
