Bij het begrip diversiteit of inclusiviteit denkt iedereen meteen aan een werkvloer met mensen van diverse gender- en etnische afkomst. Met verschillende seksuele voorkeuren en verschillende religieuze achtergronden. Wat een onzin.
Wat mij betreft is verschil in etnische achtergrond alvast geen diversiteit. Je kunt er niets aan doen of je met een donkere of lichte huid bent geboren. Of met flaporen of een puntneus. Bij een doorsnee kantoorteam wordt toch ook niet geselecteerd op lengte of kleur ogen? Dat alleen mensen tussen de 1.65 en 1.90 met blauwe ogen ergens mogen werken? Dat zou pas een rel zijn. Je selecteert dus ook niet op kroeshaar of blond haar. Mensen die toch denken dat het ene type mens beter of minder functioneert dan het andere, zijn dom. Ze zijn blijkbaar niet in staat om uiterlijke kenmerken los te zien van iemands persoon. Dit soort mensen zou dus geen functies moeten bekleden waar meer intellect voor nodig is.
Blijven andere varianten van ‘diversiteit’ over. Homo of hetero. Vrouw of man. Moslim, Christen of atheïst. Het idee is om teams zo divers mogelijk te maken, dat zou beter zijn voor de teamprestaties. Maar hoezo? Wat kan mij het schelen of iemand op mannen of vrouwen valt, als hij/zij maar professioneel is en goed functioneert. Het hele idee van diversiteit houdt het denken in verschillen in stand. Het gaat niet om diversiteit, maar om professionaliteit. Wat mij betreft is een team docenten volledig transgender, moslim en zwart (wel vrij uniek). Als het goede docenten zijn, maakt dat niets uit.
Natuurlijk heeft je achtergrond wel te maken met hoe je functioneert. Veel mensen hebben een gevecht moeten leveren voor erkenning van hun identiteit. Maar dat heeft weer te maken met het verschildenken daarvóór, in de klas op school, door de juf of meester, misschien door de ouders (Moslims kun je niet vertrouwen, wees blij dat je wit bent en niet zwart, meisjes zijn huilebalken). Op het werk zou diversiteit niet uit moeten maken. Iemand kan een doorzetter zijn geworden door zijn achtergrond, maar ook omdat hij dat nu eenmaal is van karakter.
Ik kan niet uit ervaring praten. Het team waarin ik werk, in Tilburg, is vooral hetero en wit. Ook de studentenpopulatie is behoorlijk wit. De journalistiek is eveneens wittig, als is dat langzaam aan het veranderen. Het zou een probleem zijn als er geselecteerd wordt op huidskleur en achtergrond, maar dat is niet zo. Het komt dan ook vanzelf goed. Ik denk dat het organische proces haar werk zal doen. Is dat een laisser-faire houding? Nee, ik vind het op het randje van discriminatie als je mensen een streep voor gaat geven vanwege huidskleur of achtergrond. Je moet altijd selecteren op professionaliteit van het individu, en daarbij moet de achtergrond van iemand, op welke manier dan ook, geen enkele rol spelen. Misschien is het dus nog wel een idee om een divers sollicitatieteam samen te stellen, om te voorkomen dat werkgevers onbedoeld toch voor hun eigen soort blijven kiezen. Want de hang naar je eigen soort, naar het bekende, dát is een hardnekkig probleem.
Laten we stoppen met dat eeuwige vooroordelende verschildenken. Dat denken in groepen, wat al begint bij vrouwen en mannen. Vrouwen zijn emotioneel en mannen rationeel, is zo’n onverwoestbaar vooroordeel. En zo kun je doorgaan, noteer maar eens wat al jouw vooroordelen zijn voor bepaalde groepen.
Eén uitzondering wat mij betreft: een sollicitante in een mooie jurk krijgt als het aan mij ligt voorrang boven iedereen, ongeacht opleiding en achtergrond. Dat wel.
foto: Javier Sánchez.
Like geven op facebook (fijn!) : https://www.facebook.com/JurkenVanMaria
