Jurk op hunebed.
Ik fiets in mijn jurk langs de Helperzoom, tussen Groningen en Haren. Vroeger fietste ik hier meerdere malen per week. Of we reden er langs als we naar de kerk moesten. Inmiddels is dat zo’n dertig jaar geleden. Een fietstocht dus langs Memorylane? Niets daarvan.
Om te beginnen. Er stonden drie torens van de IBG (Informatie Beheergroep). De torens zaten vol met ambtenaren die zich bezighielden met de studiefinanciering van studenten, zoals die van mijn oudste broers. Wat deden ze de hele dag? Formuliertjes controleren misschien? Mijn voorstelling van het werk in die torens werd niet beter toen mijn ene broer tegen mijn andere broer vertelde dat er iemand met pensioen ging bij de IBG, en dat hij niet vervangen hoefde te worden. Wat had die pensionaris dan al die tijd dan gedaan? Elke dag naar je werk, je boterhamtrommeltje onder de snelbinders. “Tot vanavond papa!” En waarom? Allemaal fake! Wat een hoog crediteuren-debiteurengehalte. Ik nam me voor dat ik later geen nutteloos beroep wilde, zoals die gepensioeneerde ambtenaar bij de IBG.
Nu ik weer langs de Helperzoom fiets, denk ik aan die zelfbelofte en speur de horizon af naar de drie IBG-torens vol ambtenaren. Maar ze zijn nergens! Ze hebben de bakens van mijn jeugd weg gebuldozerd! En het meertje, waar je kon schaatsen, waar is dat? De volkstuintjes? En wat doet dat stationnetje daar ineens, met die hippe één en twintigsteëeuwse tunnel? Fiets ik wel goed?
Zo moet het zijn voor buitenlanders die een tijdje geëmigreerd zijn en weer terugkomen. In je hoofd staat de tijd stil, maar in het echt gaan de veranderingen gewoon door. In de jaren ’60 was Utrecht, als ik mijn ouders moet geloven, een vervallen en verzakte stad. Nu is Utrecht levendig en populair. De huizenprijzen horen bij de duurste van het land.
Verderfietsend verrijzen de villa’s van Haren. Er is een zandweg geasfalteerd. De Hortus is gesloten, wegens geldgebrek. De Hortus was gaaf. Je waande je in de jungle, met al die exotische planten die zo heerlijk roken. Je had er die bloem die maar eens in de vijftig jaar bloeide. Er stonden vleesetende planten.
Ik passeer de hunebedden. Die staan er tenminste nog, al duizenden jaren. Maar de rest? Zelfs mijn basisschool bestaat niet meer. Het geeft niet. Leven betekent bewegen en transformeren. Alles verandert voortdurend, en dat zal nooit veranderen.
Jurk, Morgan, laarzen, Sacha. Locatie: hunebed Noordlaren. Fotografie: Louis Feitsma
