Betogend essay . MENSLIEVENDE JOURNALISTIEK Charlie Hebdo Tien jaar geleden. De hele dag krijg ik apps en telefoontjes van collega’s uit de journalistiek, en ik ben zelf ook met iedereen aan het bellen en het appen. Er zijn cartoontekenaars vermoord in Parijs. Ze...
beschouwend
De meerval in Parijs
Waarschijnlijk ben ik in mijn vorige leven opgegeten door een meerval, want ik ben er doodsbang voor. En ik zwem het liefst in de natuur. Ik ben dan ook altijd waaks dat ik niet geschaduwd wordt door de meerval, met zijn grote bek en zijn snorharen. “De meerval is...
in memoriam rabbijn Navah Tehila
Een eerbetoon aan mijn leermeesteres “Het verhaal van Jozef gaat over worden wie je bent,” vertelt de rabbijn. We zitten in haar kleine huisje in Lombok. Er is nog net ruimte voor een stoel, verder is er geen plek aan de muur of op de grond onbedekt. Muziek,...
Interview: Dit heeft Christa Anbeek met kwetsbaarheid.
‘Pijn opent deuren van je binnenste’ Tekst: Marieke van Willigen | Fotografie: Arco Krijgsman Als je eruit gekickt wordt door de remonstranten, ben je vast heel rebels. Maar dat valt mee: schrijver, theoloog, hoogleraar én graalvrouw Christa Anbeek maakt van...
Sportschool? – echt niet. (wel dus)
Ik ben erin geluisd door de schipper. Vierkant erin geluisd. Dat ging zo. Zoals ik vast wel eens ergens heb vermeld, is hij een fervent sportschoolganger. Het is geen normale sportschool waar hij heengaat, aldus hemzelf, maar een bijzondere. Een kleine waarin je in...
#carnavalspleidooi: Een jaar lang Sinterklaas en Spiderman
Op het station bots ik tegen een komkommer op. Een eind verderop loopt Woody Woodpacker en zelfs Sinterklaas is voor de gelegenheid terug in het land. Geen schimmel, wel een staf. Het was carnaval afgelopen weekend. Als Noordeling ken ik het niet. Bij ons had je geen...
Stille wateren diepe gronden? Herwaardering van de grote bek
Stille en woelige wateren Ik heb altijd een diepe bewondering voor stille mensen. Die daar rustig in een hoek zitten, soms knikken terwijl je nooit precies weet wat ze bedoelen met het knikje. Ongetwijfeld iets dieps. Je ziet het aan de blik. Als ze een opmerking...
De laatste reis van mijn vriendin Sofiia Farakh
Mijn Oekraïense vriendin Sofiia Farakh is inmiddels twee jaar overleden. Voor Trouw schreef ik een stuk over onze vriendschap Hier publiceer ik het artikel nog een keer, als een in memoriam voor een zeer bijzondere vrouw. Tekst, Anna Maria van Willigen, foto: Gerard...
Back to my roots, noem mij maar Anna Maria
In dit schrijven leg ik je uit waarom ik terug ga naar mijn oorspronkelijke naam “Anna Maria”. Ik ben bijna veertien en zit in de trein vanuit Groningen onderweg naar een school waar ik niet naartoe wil. Ik overweeg om door te rijden, naar de grote stad Utrecht of nog...
De wereld is een containerhuis
Toen ik op een verloren moment op facebook keek, zag ik een containerhuis. Er was net een goedertrein voorbij gedenderd, wat meestal vijf minuten vertraging betekent. Op het gure station staand, zag ik op het venster van mijn telefoon het containerhuis. Men had een...
Alles stroomt. Over de oudste generatie.
Mijn moeder zit op de rode leunstoel bij de open haard. “Wat ben ik blij dat je er bent,” zegt ze. Haar hele gezicht straalt. Er is een conditiefiets in het huis gekomen, voor beweging. Mijn vader maakt koffie en heeft lekkere koeken gekocht. “Heerlijk, Dries,” zegt...
Failliet? Akelig, maar er is een andere kant.
Goed nieuws: de laatste tien jaar gaan er minder familiebedrijven failliet, volgens de recente cijfers van Centraal Bureau voor de Statistiek, hoewel er weer een kleine toename is van failliesementen is het afgelopen jaar. Hoe erg is het om failliet te gaan? Het...














