Herinneringen ophalen
Weet je nog, dat je hutjemutje in het café stond, tegen elkaar aan, er kon eigenlijk niemand meer bij en toch schoof er nog iemand naar binnen, zodat je bijna je bier niet meer op kon drinken vanwege gebrek aan bewegingsruimte? Dat je een bekende zag en je door die levende mensenmassa wurmde, je biertje hoog boven je, en die dan zoende op zijn of haar mond?
Dat je met kerst in een afgeladen kerk zat, je schikte nog wat in zodat iemand nog op de bank kon, mensen zaten zelfs op de trappen naar het koor.
Dat de bioscopen afgeladen vol zaten
Dat je bij verrassing een vriendin kon tegenkomen in de stad, en die dan spontaan omhelsde. En plein public
Dat je gewoon kon hoesten in de supermarkt met je hand voor je mond, dat niemand daarvan opkeek. Zeker in tijden dat de griep heerste, kwam het vaak voor. Er was altijd wel iemand hard aan het hoesten.
Dat je gewoon in de trein kon zitten zonder mondkapje?
Dat je rustig met je opa of oma gearmd over straat kon lopen?
Dat op de festivals de tenten dicht tegen elkaar aanstonden, en dat je bij de concertpodia over de hoofden kon lopen, wat sommige artiesten ook deden?
Het is allemaal al heel lang geleden. Het waren mooie tijden. We hadden het gevoel dat we deel uitmaakten van de mensenkudde. We waren geen individuen die alleen leefden met een straal van anderhalve meter tussen je mede-individuen. In dat tijdperk, vóór corona, kon je zelf kiezen of je even afstand wilde of niet. Je was vrij
