Deze jurk had ik aan toen ik ooit werd geïnterviewd door Viva, hoe het is om een relatie te hebben met een oudere man. Ik was toen met Conny, hij was 24 jaar ouder.
Ik liep in deze jurk door Utrecht, terwijl Conny in Jeruzalem zat. Ik zat bovenop de top van Mazlow. Kinderen, werk, liefde, alles ging voor de wind. Conny en ik hadden een doorlopend lijntje, ‘s ochtends als ik wakker werd had hij de avond daarvoor alvast een sms’je klaargezet met iets liefs, op mijn werk deed ik de computer open waar dan een lieve tekst in stond van Conny. “Fijne dag, lieve schat, ik hou van je.” We hielden elkaar de hele dag op de hoogte. ‘s Avonds skypen. En om de zoveel weken zagen we elkaar een week achter elkaar, in de zomer trokken we bij elkaar in. In de winderige herfst kon ik tussendoor een lang weekend naar Jeruzalem gaan, waar we barbecueden met uitzicht op de olijfberg. ‘s Avonds lag ik in de armen van mijn liefde. Misschien was Conny wel de oase in mijn leven.
We staan op zijn balkon. De barbecue smeult nog na. Hij heeft zijn arm om me heen geslagen. Ik ril een beetje, het wordt kouder. We kijken naar de lichtjes op de Olijfberg. Ik vertel hem van het interview en de vragen over het leeftijdsverschil. We praten zacht, ons praten is als een beekje dat kabbelend stroomt.
“Ik zal de tachtig niet halen,” zegt hij.
Dat soort uitspraken vind ik eng. Maar ik wil er niet aan toegeven.
“Tuurlijk haal je de tachtig,” zeg ik
“Je moet alleen even stoppen met roken.”
Dat doet hij.
In de week dat het interview geplaatst zou worden, overleed Conny. In plaats van het beoogde interview, verschijnt er met Kerst een interview hoe het is om weduwe te zijn. Het leven is soms bijtend hard. Maar ook mooi, vanwege haar gewone loop en vanwege de liefde, die in allerlei soorten en maten om je heen is. En de toegift van het leven krijg je als je tijdens je reis in een oase beland.
 |
| fotografie: Kahdra |
Info:
jurk, Dept, laarzen, Sacha.
