Dit stukje is getikt in een witte jeans met gaten en een wit hemd.
De mooiste maand van het jaar begint. September heeft de vibe. Ga maar eens naar buiten en snuif de lucht op. Die is in september anders dan de zomer en de lente. Vriendelijk, niet meer zo vochtig, of onvoorspelbaar heet. Niet zwoel, maar behaagelijk. ‘De zon wordt langzaam in grijze veelkleurige dampen gesmoord’, zei Henri Marsman. Dat. Alsof je de vruchten plukt van de seizoenen daarvoor. Een beetje alsof je veertig bent.
Ik ben 41 en ik heb een toptijd. Dit is de september van mijn leven, al ga ik ervan uit dat ik niet mijn voorlaatste levensseizoen inga. Over mijn figuur maak ik me niet zo’n zorgen meer. Ik heb geen modellenlijf, dit is wat het is. Ik heb er vrede mee. Ik hoef geen gratenpakhuis te zijn en een butsje meer of minder geeft me ook geen kopzorgen. Geen obsessief lijngedrag, gewoon lekker eten en dan doe je de volgende dag eventueel wat kalmer aan. Dan die onzekerheid van vroeger! Slijtageplekken op de weegschaal, uren controleerde je voor de spiegel of alles nog wel goed zat. Of je geen buikje had, ook niet als je hem niet inhield. En maar vergelijken met anderen. Vermoeiend!
Maar waarom zou ik me, 41 jaar zijnde, zorgen maken? Vanwege Der Mann? Ik kies zelf op wie ik val. Je hebt mannen die jeugdigheid verkiezen boven levenservaring, maar dat is niet het type man waar ik warm voor loop. Jeugd is namelijk vergankelijk, levenservaring groeit alleen maar. Liever die man met wie je nog eens een flinke boom op kunt zetten, in de avond in de overdrachtelijke zin en daarna mogelijk in andere zin. Iemand van je eigen niveau, die oog heeft voor de klasse en gelaagdheid van het leven. Dat wijnbuikje neem je dan voor lief, net als hij niet moeilijk doet over de lachrimpel die er nog niet zat toen je twintig was.
September. Ik tik nu in de trein. Over de rivier hangt nevel, het kleine gierpondje bij Culemborg vaart traag naar de overkant. Verzadigd en vol, dat is september. Alles mag in deze maand. Het mag regenen, het is tenslotte geen zomer meer. Maar de zon is een toegift waar iedereen dankbaar voor is. En de zon schijnt altijd in september. Leve september!
Inmiddels zit er een koffievlek op mijn witte broek. De scheuren zaten er al in, het suggereert levensavonturen van de jeans, alleen heb ik de scheuren niet zelf erin geleefd maar heb ik de broek gekocht met scheuren (‘Gaat er nog een X-bedrag af, per scheur?’ probeerde ik bij de kassa. Was niet zo) Daarom is dit de septemberbroek . Niet meer maagdelijk wit, maar met de schoonheid van ervaring.
 |
| Op de deur van het geheim dient men niet te luidruchtig te kloppen (spreekwoord uit een ver land) |
Info: Jeans en hemd, Only, sandalettes, Sacha
