De tweeling is sinds een paar weken 21 jaar. Voor de wet volwassen. In het echt ook. Nu ik nog.
Je begint als moeder van kinderen. Er is geen opleiding voor ouderschap, je hoort en leest hooguit wat adviezen, maar die blijken in de praktijk toch totaal anders uit te pakken. Je probeert onderwijl te zorgen dat de randvoorwaarden in ieder geval op orde zijn. Slaap, eten, liefde, veiligheid. Op dat laatste viel nog wel eens wat af te dingen. Was mijn fiets met kinderzitjes gejat, moesten ze met zijn tweeën als heemskinderen achterop de bagagedrager. “Zorg dat je voetjes niet in de spaken komen.” Onverantwoord, als ik er nu aan terug denk. Daarvoor hadden ze een fietskar, met lampjes en een warmtezak, hun koetsje terwijl ik tegen de wind met striemende regen tegen een helling op fietste, heg heg heg, en de kinderen maar roepen: ‘Harder mama, harder!” alsof ik een paard was. Met zijn drieën uit eten aan de Oude Gracht in het ‘cowboyrestaurant’, moesten ze nette kleren uitzoeken en met vork en mes eten, zoals ik ze had geleerd. En dat zouden we vieren. Helemaal ‘op chic’, ik maakte er een happening van, elke maand. Met kinderen beleef je alles extra intens. Je probeert ze te leren om mee te draaien in een samenleving terwijl ze dicht bij zichzelf blijven. Je probeert ze sociaal te krijgen maar ook genoeg eigenwaarde te geven.
Daarna zijn het pubers, ben je van zorgende moeder ineens de boksbal maar ook nog steeds een laverende regent. Verderop in de puberteit gaat je gezin meer richting parlementaire democratie, waarbij je nog steeds een soort minister-president bent en de kinderen zich permanent in de oppositie bevinden. Er wordt gegnuifd en met ogen gedraaid. Je wordt geinviteerd bij leraren en later bij opleidingscoördinatoren en nog weer later bij de leerplichtambtenaar. Het ‘Communistisch manifest’ van Carl Marx en ‘Lolita’ slingeren ineens in huis. Ze verrassen je door talenten die je nooit had vermoed, je zoon staat rond oud en nieuw op aanplakbiljetten in Utrecht omdat hij DJ is, je dochter shinet in theater en kleinkunst. Momenten van intense trots. Je wordt tegelijkertijd geblokkeerd op instagram. Een paar jaar later word je gedeblokkeerd en zelfs gevolgd. Buitenlandse reizen zonder ouders zijn er. Nooit ontwikkel je ze hard als in de tienerjaren. Als moeder sta je te anticiperen en te redderen. Uit te vogelen wat dat ook alweer is, moederschap, de tieners zelf vinden namelijk dat je die rol sowieso anders in moet vullen.
Dan ineens is het klaar. Ze gaan studeren en uit huis. Bouwen hun eigen leven op. Maken afwegingen, ontwikkelen visies. Niet gehinderd door enige levenservaring, wel met de frisheid die twintigers hebben. Ze regelen dingetjes voor je, ‘Fixen we voor je, mam.’ De rollen draaien soms om. Ik was vorige week op een positieve manier verbaasd hoe mijn dochter haar leven tijdens haar stage had opgebouwd in Suriname, hoe ze de weg wist en een vriendengroep had opgebouwd, hoe ze wist hoe de hazen liepen in deze andere cultuur. Hoe voortvarend ze is en hoe relaxed. Hoe ze goed begint te worden in haar vak, ook mijn vak, maar zij doet het op haar eigen manier.
Ik ben dankbaar dat ze niet in die turbulente tienerjaren van het pad zijn geraakt, dat ze niet levensmoe zijn maar levensmoedig. Altijd zal ik hun moeder blijven, en dat vind ik misschien wel de meest eervolle titel die er is.
