Vraag niet hoe, maar ik ben verzeild geraakt in café La Cravache in het Normandische havenstadje Cherbourg. Er zit werkvolk in het café. Eigenlijk ben ik de enige vrouw. Op één na.
Aan de ene tafel zijn havenwerkers in overalls wijn aan het drinken en aan de toog zitten een paar grumpy old men. Bij de ruwhouten tafel aan het raam zit een plukje morsige vrienden, mannen van weinig woorden. Ze hebben touwhaar en ruiken naar tabak. “Il pleut,” hoor ik na vijf minuten één van de vrienden zeggen, die een blik naar buiten heeft geworpen. “Oui,” antwoordt een andere man en daarna zijn ze weer stil. Ze drinken espresso met cognac. Iemand trekt een pakje kaarten tevoorschijn. Er heerst een stokkige en tegelijk vredig-masculiene sfeer in het café.
Niet helemaal masculien. Aan de toog staat een vrouw. Een prachtige vrouw van in de veertig, met donkerblond haar en een witte jurk met blaadjes. Ze staat er als een soort lichtgevende bloem in de grauwige havenkroeg van zompige mannen. Eén van de oude mannen aan de toog vertelt haar van zijn zoon, die hij vanwege een ruzie nooit meer ziet, en daardoor ook niet zijn kleinkind. Hij heeft er verdriet van. “Stuur gewoon eens een kaart,” adviseert ze, “zomaar, zonder aanleiding, met iets liefs erop.” De man bromt in zijn snor. Haar stem klinkt hoog en vrolijk, tussen die grommende mannenstemmen. Ze kijkt opzij. De havenwerkers worden luidruchtiger. “Genoeg wijn!” roept ze na een tijdje. Ze stommelen op om weer aan het werk te gaan in de haven.
De waardin is een sociaal werker en moeder tegelijk. Ze ziet dat ik zit te kijken, vanachter mijn laptop, en ze lacht. “Wil je cappuccino?” vraagt ze. “Ik kan hele lekkere maken.” Ze schenkt zorgvuldig de melkroom, met een figuurtje van een boom in het midden. “Hier, van de zaak,” zegt ze. Ze is een engel.
Info: foto in café De Rat Utrecht, door Erik Meijers. Jurk, Mart Visser, schoenen, Bally
