We hebben dat laatste stuk van zijn reis samen afgelegd. De oversteek naar het ondermaanse over rivier de Styx, maakte hij alleen. Het viel hem zwaar, die allerlaatste etappe. De pijn, het leven los moeten laten terwijl hij een levensgenieter is. Genieten van het leven zit in je ziel, dat staat los van leven en dood. En toch moest hij de oversteek maken, uit het Land der Levenden naar het Onbekende land. Ik zwaaide hem vorige week uit, toen hij in het bootje stapte. Het geplons dat veerman Charon maakt, werd steeds zachter, tot ik niets meer hoorde. Nu weet ik dat hij goed is aangekomen.
Ondertussen draait de wereld gewoon door. Zes keer per uur gaan er treinen naar Amsterdam, Rotterdam en Den Haag. De sportvisser zit net als iedere ochtend op zijn vaste stek. De brug gaat open. Iemand koopt een pak melk. De wintertijd is het item van de dag in de Tweede Kamer. Maar hij is er niet meer bij.
De menselijke samenleving is als een ragfijn net, dat geweven is uit verschillende touwen, met overal kruisverbanden. Valt daar iemand uit, dan is er een gat in dat net. Iedereen heeft er last van. Het netwerk van vrienden, familie, werk, sport. Het hele spinnenweb van contacten is uit balans als iemand wegvalt. Dat moet langzaam weer herstellen.
Dat het leven almaar doorgaat, dat alles veranderlijk is, dat we niet ontkomen aan beweging, dat valt pas op als iemand uit die maalstroom van het leven is verdwenen. Als iemand weg is gevaren, naar genezijde, en als we zonder diegene door moeten.
Daar sta ik, aan de oever. Nee, ik hoor echt niets meer, geen geplons van roeispanen, het is doodstil. Ik blijf nog wat hangen hier bij rivier. Kijk en tuur, maar de mist heeft het zicht ontnomen. Zijn bootje is allang aan de overkant. Dat is nu al de tweede keer dat ik hier aan de waterkant sta, omdat een geliefde de Styx overstak. Maar ik zal mijn tranen drogen en me binnenkort omkeren om weer verder te gaan. Het is stil aan mijn waterkant van het Land der Levenden. Een beetje drassig ook. Ik ga snel op zoek naar vaste grond. Maar laat me nog even staan, hier.
