als je je dochter ‘s nachts tegenkomt in de stad

door | 1 oktober 2018 | jurken | 0 Reacties

Dat Dochter een verfent stapper is, weet heel Utrecht. Daar kwam ik vorige week nog  achter ’s nachts, toen er appfotootjes binnenstroomden van zowel van vriend Gerrit, van vriend Jan en Dochter, waar ze gedrieën gefotografeerd zijn vanuit diverse hoeken.  Lachend, dansend.  For the record, mijn dochter is minimaal 27 jaar jonger dan bovenstaande makkers, en had allang op bed moeten liggen.

Ik schuimde op haar leeftijd ook de stad af, Groningen in mijn geval, en danste tot de zon opkwam. Dansen, lachen en de jongens, daar ging het om.  Afgelopen weekend hang ik  in café De Rat, met Anna en Sofie. De Rat is een soort in elkaar zakkende Simon Carmiggeltkroeg, waar we niet bang hoeven te zijn iets  onder de 25’s tegen te komen. Die komen niet “bij die oude mensen in die ouwe meuktent.” We kwamen hier vroeger ook al, ze noemden ons ‘de sereens’,  omdat Anna roodharig is, Sofie blond en ik donker.

We zijn het leven aan het doorspreken, de praktijk en de theorie. We komen opnieuw tot de conclusie dat die twee weinig met elkaar te maken hebben in het lopende leven. Dat je je maar beter over kunt geven aan de flow van het leven. Dat het nu de enige zekerheid is. En leeftijd is relatief. Zo filosoferen we. Het is weer ouderwets gezellig. Zo gezellig dat we besluiten te gaan dansen, in Ecco.

Het publiek in Ecco is divers, van jong tot oud. In de donkere ruimte is een podium met spotlights, waar mensen staan te dansen. Vooraan in het midden staat een meisje met een strakke jeans, een topje en boots. Ze danst onvermoeibaar en goed. Er staan mensen te klappen om haar aan te moedigen, ze lijkt een driemanschap te leiden, als een soort Britney Spears. De energie spat ervan af . All eyes on her.

“Is dat niet Dochter?” roept Sofie terwijl ze naar het middelste dansende meisje wijst. “Daar danst Dochter!” bevestigt Anna gillend, “Ik dacht even dat het een professionele danseres was!” Anna blèrt nog iets dat ze zich nog goed herinnert dat ze Toon Tellegen voorlas aan Dochter, over de eekhoorn en de schildpad. Ik hoor het niet eens. Ik sta alleen maar met open mond te kijken naar die Britney Spears in het midden, die op dit moment door haar knieën gaat, met haar heupen heen en weer zwaait en haar benen precies in formatie hoog in de lucht  slingert. Er is veel publiek. Vooral jongens en bewonderende meisjes. Het ziet er allemaal heel proffi uit. Waar heeft ze dit geleerd? Eigenlijk wil ook ik hier de hele nacht wel blijven staan. Publiek zijn, als een vlieg op de muur. Zien hoe ze danst. Want nu ik over de eerste schok heen ben, voel ik vooral trots. “Wij halen wel even bier,” zegt Anna, die ziet dat ik offline ben.

“We kunnen hier niet de hele nacht naar je dochter gaan staan kijken,” zegt Sofie terwijl ze een bier in mijn hand duwt. “We gaan hier of weg, of wij gaan ook dansen. Ik wil dat podium op.”  Voor ik er erg  in heb, trekt ze me mee. “Nee!” roep ik, maar dat is natuurlijk niet te horen door de muziek. Niet naar het podium, niet naar Dochter. Ze zal woedend zijn. Dit trekt ze echt niet, haar moeder in Ecco. Laat haar dansen, we moeten haar laten. Maar het is al te laat. Ze heeft ons gezien.

“Hee mam!” zwaait ze enthousiast. Die had ik niet aan zien komen. Anna en Sofie staan als Gooise vrouwen al ergens op hun hakken stationair te  draaien in een hoek van het podium. Dochter roept in mijn oor dat ik mee moet dansen en ze slaat swingend haar armen om me heen. “Dit is mijn moeder!” roept ze naar een paar gezichten die ik nog niet eerder heb gezien.  En we dansen. Ik ben de hork en zij de ster, maar het geeft niet. Tot ik er na een uur bij neerval, totaal uitgeput lazer ik van het podium. Het wordt tijd op te breken. Dochter vermaakt zich nog wel, zo te zien. “Pas je op voor dronken mannen?” roep ik als ik weg ga. “jaha, tuurlijk.” antwoordt ze dansend.

p.s.: Like ons op feestboek!

Zo was’ie:

 

levensles

Alles stroomt.

 

Partners

Vinted

Instagram