Ja, de trouwe lezertjes onder ons weten dat deze jurk hier al eerder figureerde. Maar de jurk heeft nu een nieuwe betekenis. Op het moment dat ik dit schrijf, in deze jurk, op een stil binnenplaatsje onder een vijgeboom in Zuid-Frankrijk, ben ik een leerling.
Ik doe een cursus Frans in Aix en Provence, diep in het Zuid-Frankrijk. Op een internationale school. We krijgen een test en worden op basis van de uitslag in een klas gezet. Ik ben er niet zeker van of ik de test goed gemaakt heb. Ik weet de verleden tijd van de werkwoorden etre en avoir niet meer precies, toch redelijk basale werkwoorden. Ik kom bij Portugezen, Japanners en Zwitsers in de klas. De Zwitsers blazen me met hun Frans direct van mijn sokken, ze hebben een stevig niveau. De Japanners geven me hoop. Ik weet dat er aan mijn uitspraak gesleuteld moet worden, maar bij de Japanners is pas echt werk aan de winkel.
Zit je weer in de schoolbanken. De docent gedraagt zich als een juf, streng en venijnig. “Zeg alsjeblieft niet ‘bron’ als je ‘muis’ (source en souri) bedoelt. Zeker niet als journalist.” Ik wil mijn tong uitsteken naar de juf, maar onee, ik ben geen twaalf meer, kan niet. We moeten antoniemen opschrijven, kiezend uit mogelijkheden. De juf is opzich best te pruimen, al ben ik het niet eens met haar correctiedidactiek. Ik ben aan de beurt bij het woord ‘egoistisch.’ De enige optie is ‘genereus.’ “Maar eerlijk gezegd ben ik het niet met deze optie eens,” haspel ik in het frans tegen de juf. “Het tegenovergestelde lijkt mij eerder ‘altruistisch’. Want het tegenovergestelde van ‘genereus’ is ‘vrekkig’. “ Het woord ‘vrek’ (Avar) weet ik toevallig nog, omdat dat een toneelstuk is van Molière. Heb ik vroega nog op school geleerd, bij meneer Ten Hove.
“Interessant,” zegt juf. “Je bekritiseert de methode. Hebben we hier nog niet eerder gehad.” “Natuurlijk bekritiseer ik de methode, we willen geen dingen leren die onzin zijn,” zeg ik. Ik voel dat ik moet stoppen. Niet altijd die grote bek als je in de schoolbanken zit. De Japanners kijken met ogen als schoteltjes. Ik besluit nu gedwee alles te doen wat men vraagt en niets meer te zeggen. Dat lukt aardig. Ja, één keer kan ik het niet nalaten te zeggen dat een ‘dromer’ volgens mij echt iets anders is dan een ‘idealist’. Het komt in de buurt, maar het is niet synoniem. En er staat ‘synoniem’ in het boek. De juf doet de handen in haar zij. Ik zie dat ze geïrriteerd is en dat snap ik ook wel, ik weet uit ervaring hoe vervelend betweterige studenten zijn. “Leg mij dan maar eens exactement uit wat de nuance is volgens jou, Maria.” Hakkelend leg ik uit wat ik bedoel.
De volgende dag (vandaag) moet ik voor de les bij juf komen. “Op basis van je test en van de les, vinden we dat je een klas hoger moet,” zegt ze. “Je gaat naar klas 4. Alles is al geregeld.” Ze sleurt me min of meer mee. “Dan zit ik bij nog meer Zwitsers in de klas,” piep ik onderwijl, “en er zitten ook Zweden in die klas, en die zijn helemaal punctueel,” kerm ik. Maar ze heeft me al het lokaal ingeduwd. “Dit is Maria, jullie nieuwe klasgenoot.” “Jamaar,” schutterig sta ik daar in mijn jurk. “Bonjour Maria,” zegt mijn nieuwe klas in koor. Ook de leraar (ah, fijne fransoos, dat is in ieder geval een vooruitgang) begroet me warm. Eén van mijn nieuwe klasgenoten probeert iets aardigs te zeggen. “J’aime ta robe avec Vermeer,” zegt Lorenzo, een gepensioneerde professor biologie uit Cambridge. Hij kijkt lief en een beetje onzeker. Als je een vreemde taal leert, zit je allemaal weer in hetzelfde gammele schuitje. Weg is je vlotte babbel. Maar mijn jurk is in ieder geval goed, merci Lorenzo. Snel ga ik zitten.
info: jurk, Waterlooplein, sandalen, Michael Kors,
p.s.: Hou je al van Jurken van Maria op facebook?
