De vakantie is ten einde. We moeten weer in het gareel. De sexy jurkjes gaan weer in de kast, daarmee verschijnt men nou eenmaal niet op het arbeidstoneel.
Het beste is om het leven te zien als één grote vakantie. Geen verplichtingen, alleen maar doen waar je zin in hebt op de momenten dat het jou uitkomt. Het leven als één grote Iederwijsschool, waarin je louter op eigen kompas vaart. Misschien zou het nog wel kunnen, maar dan moet iedereen het doen, van jongsaf aan. Er is altijd wel iemand die opstaat om eten te maken en dan meteen maar voor de hele groep. Iemand bedenkt dat hij misschien mooie jurken kan maken en die verkopen aan liefhebbers. Er ontstaat vermoedelijk vanzelf een vrij en organisch samenlevinkje. Bob Marley zat aardig in de buurt. Totdat iemand een regel instelt. Bijvoorbeeld: we beginnen allemaal om negen uur. Betekent op tijd opstaan. Bijtijds eten. Vroeger naar bed, ook al is het de bijzonderste avond van je leven tot nu toe. Van de ene regel komt de andere regel, en voor je er erg in hebt, heb je een samenleving met een eigen economie, een wetboek van strafrecht, een rechtbank en een afgeregeld Openbaar Vervoersysteem met toegangspoortjes voor diegene die een voldoende opgewaardeerde OV-chipkaart heeft. We hebben een samenlevingssysteem. Maar ik heb het niet op systemen.
In de vakantie gooien we de stramienen overboord. Behalve de systeemverslaafden, die beginnen op dag één van hun vakantie in Zuid Frankrijk aan hun vakantietaken: Eerste dag plaatselijk museum bezoeken, de tweede dag van 10 tot 2 aan het strand, daarna late lunch, daarna de kerk bezichtigen, op de derde dag staat een bezoek aan een nicht van een oude tante op het programma, half 9 allen aan tafel, etc. Maar veel vakantiegangers laten zich leiden door de wind. Uitslapen, krant op bed, naar het koffieapparaat sloffen, duik in de zee, en dan maar eens bedenken wat je gaat doen. Boek lezen, taart bakken, wijntje drinken, vrijen, op een schommelstoel op het balkon mijmeren over het leven, alles kan. De dag is lang en het leven eindeloos.
Ja, een mens moet werken, omdat we geld nodig hebben om te leven. Maar toen ik daarnet mijn mailbox opende, moest ik toch even slikken. Het MOETEN is weer begonnen. Om te beginnen moeten mijn jurken niet al te kort zijn. Dat betaamt niet, op het werk. Die heb ik gisteravond dus maar weer met een zucht in de kast gehangen.
Werk ze!
