In de trein, in mijn bruin-leren jurkje.
De dag is voorbij, voor het raam zie ik de landschappen voorbij trekken. Op de terugweg is er een andere sfeer in de trein dan ’s ochtends. Er worden gesprekken gevoerd, collega’s vertellen over hun ervaringen op hun werk. Het is vooral dan, dat mijn guilty pleasure maximaal tot zijn recht komt.
Ik ben een afluisteraar. Terwijl ik uit het raampje kijk, hoor ik de gesprekken, en probeer ondertussen de personen in een context te plaatsen. Ik spits vooral mijn oren als mensen onderdrukt gaan praten. Je kunt me niet blijer maken dan vertrouwelijk te gaan praten met mij in de buurt. En nee, treingeheimen zijn bij niet veilig. Ik ga verder dan afluisteren.
Naast me zitten twee mannen te praten. Ze hebben het over wiskundige dingen. Toch is het gesprek interessant, een contradictio interminis. Ze komen uit Eindhoven en gaan naar Amsterdam. Ik schat ze achterin de vijftig. Zo te horen zijn het bevriende collega’s. De ene heeft een Einsteinlook, de andere is een keurige heer, met, laten we het netjes zeggen, dunnend haar. Nu hebben ze het over quantummechanica. Ik luister gespitst of ik niet al een aanwijzing hoor, treingesprekken zijn als een speurtocht, of eigenlijk een klopjacht. Daar valt de term ‘college geven’, de eerste aanwijzing. Werkend op de universiteit? We kunnen bijna door met stap twee. Maar nog even geduld.
Ik kijk door het raampje. Einstein begint op te scheppen over zijn jong-volwassen dochter. (gokje, begin twintig, dan zal hij in de vijftig kunnen zijn). Noemt een naam. Yes! We hebben coördinaten! 1.Een mogelijke universiteit (Vu? UvA? Eindhoven?), naam van dochter, mogelijke leeftijd, mogelijk vakgebied. Ik begin op mijn telefoon te googelen.
Groot is mijn vreugde als ik ontdek dat Einstein professor Kroon heet, 58 jaar en de vader van Monique. Ik vind een foto, een CV, alles. Hoogleraar in iets natuurkundigs aan de VU. Nu nog zinnen op een klapper aan het eind van de reis, stap drie van mijn guilty pleasure en slot. Ik zoek actieve connecties van Kroon. Vind iemand die bij hem aan het promoveren is, ene Jeroen.
De trein rijdt Utrecht binnen. Ik trek mijn jurk recht en sta op. Bij het weggaan zeg ik. “Prettige reis nog, heren. Meneer Kroon, kijkt u nog een keer extra goed naar de conclusie in Jeroens in onderzoek?” en stap uit, met een knikje en een glimlach, de mannen in onthutste verwarring achterlatend.
Als ik langs het raam loop, zwaai ik nog een keer uitbundig. Ik weet zeker dat ze nu denken: “Wie is dat rare wijf met die vouwfiets die alles van ons weet?” En mijn dag kan niet meer stuk.
*namen uit dit stuk heb ik gefingeerd (anders is het niet leuk meer) .
Info: fotografie door huisfotograaf Erik Meijers in Amelisweert, Utrecht . Jurk, Vanilia, laarzen, Chi Mihara
P.s.: duim op ons op facebook!
