Ik ben zat van steeds dezelfde knarren. Wendy, Chantal, Katja, Beau, Birgit, Lieke en o, daar horen we de nasale zeurderige stem van Peter R de Vries weer. Ze komen bij alle soorten programma’s voorbij. Tien voor Taal, Wie is de Mol, een televisieserie, waarin ze ineens ook blijken te kunnen acteren. RTL Boulevard, Nieuwsuur, De Wereld Draait Door, daar zitten ze weer met zijn allen. “Hier is je aansteker, die was je gister vergeten.” Ik heb die zin nog niet gehoord, maar je kunt er op wachten. Het is één kleffe boel. Ze zitten allemaal bij elkaar op schoot. Je zit te kijken naar onderonsjes, grapjes voor insiders, geginnegap. Alsof we naar een reality tv-show van een schoolklas kijken. Je zou alle fragmenten eens moeten klusteren op persoon, dan zie je dat het steeds weer dezelfde groepjes zijn. Ik heb al heel lang geen zin meer om mijn kostbare tijd te besteden aan het kijken naar dat BN’ersschoolklasje.
Alsof ze in een bubbel leven, die los staat van de werkelijkheid. Ze zijn gewend aan altijd de camera op hun giechel, en ze komen elkaar allemaal tegen op dezelfde feestjes. Zoals een groep pubers, die totaal geen oog heeft voor alles wat er om ze heen gebeurt. Het irriteert me. Ik heb behoefte aan een old school reportage a la Zembla, waar het gaat om het verhaal en de inhoud, niet om die carrousel van BN’ers die steeds weer voorbij trekt.
Omgekeerd kan ik me van de BN’ers voorstellen dat roem verslavend werkt. De magie van de camera, de aandacht. Mijn theorie is dat aandacht refereert aan een oer-emotie, die van jezelf als kind. Zoals een plant groeit op zon en water, groeit een mens op liefde en aandacht. Daarom krijgt een kind zoveel toewijding van zijn ouders zonder dat hij daar veel voor terugdoet. Het bouwt hem op. Als de basis van liefde eenmaal gelegd is, kun je als volwassen mens kritiek verduren en uiteindelijk liefde doorgeven. Aandacht en liefde zijn menselijke pocon. Ze blijven dan ook de achilleshiel van een mens. Veel problemen op het werk komen simpelweg doordat iemand niet de waardering krijgt die hij nodig heeft. Ik weet zeker dat er minder mensen overspannen zouden zijn als een leidinggevende zou zeggen: “Ik zie dat je hard werkt, en dat waardeer ik.” Het is hetzelfde principe. BN’ers krijgen de hele tijd de aandacht en bevestiging die je als kind ook kreeg. Dat lijkt mij een heerlijk serum, ik zou er absoluut verslaafd aan kunnen raken. Maar bouwt het je op als mens? Het draagt eerder bij aan infantilisering.
Er zijn een paar TV-bonzen waar ik respect voor heb. Zoals Linda de Mol. Zij heeft het tv-vak uitgevonden, is de koningin van de televisiespelletjes. Ze heeft ook nog een tijdschrift uitgebracht in de vaart der volkeren. Het magazine LINDA. is een sterke titel. Ik zeg niet dat haar programma’s me boeien (totaal niet), maar ze is een vakvrouw. Er zijn er ook een paar die weliswaar verslaafd lijken te zijn aan de aandacht, maar er wel iets goeds mee doen. Zoals Katja, die ‘Return to Sender’ heeft opgezet. Katja lijkt me trouwens een leuk personage, maar een ramp om te interviewen. Ze heeft al zoveel interviews gegeven. Wat weten we nog niet? Een belangrijk deel van haar leven speelt zich af voor de bühne, of ze dat nu wil of niet. En dat geldt voor de meeste celebs. Dat lijkt me een groot nadeel van bekend zijn, je bent kwetsbaar, omdat de hele wereld iets van jouw leven vindt. Beroemdheid is een eenzijdige vriendschap.
De TV ben ik dus al heel lang heel erg beu. Als de kinderen uit huis gaan, gaat de televisie mee. Echt interessante programma’s kijk ik wel terug op mijn laptop, mooie films zie ik met mijn cinevillepas in het filmhuis om de hoek. Of ik lees een boek. Met papieren bladzijdes. Lekker ouderwets. Ja, doe mij maar gewoon een boek.
