Hoe bekender, hoe gekker?

door | 29 juni 2020 | jurken | 0 Reacties

Ik heb in mijn leven nog nooit zo’n ruzie met een willekeurige voorbijganger gehad als dit weekend. Het ging zo.  Er stonden gele hesjes overal in Utrecht, om ons te manen te wandelen, vermoedelijk vanwege COVID. Het was rustig op het stuk waar ik fietste, er liepen in de verte wat wandelaars op de stoep. Ik was van plan de Hamburgerstraat in te fietsen, de afslag kwam na een meter of vijftig.

Op vijftig meter kan er veel gebeuren. Op de stoep wandelde een willekeurige man die blijkbaar aansloeg op mensen die fietsten op plekken waar dat niet werd aangeraden. N.b, het was niet verboden, maar afgeraden, vanwege de drukte. Het was hier nog niet druk, over een meter of 100 wel. Hij sprong als een kat de weg op, rende naar mijn fiets, al bevelend “u gaat nu lopen!.” Hij pakte mijn fiets, zodat ik moest stoppen. ‘Een gevaarlijke autist’ was het eerste dat er in me opkwam. Zijn gezicht kwam me vagelijk bekend voor. En toen ik later informeerde in welke hoedanigheid hij me bevelen toe dacht te kunnen blaffen, wie hij eigenlijk was, zei hij inderdaad de naam van een televisiepersoonlijkheid. Laten we hem de sleutelnaam Karel geven. Omdat ik niet van zins was te gaan stoppen, vooral vanwege het bevelende karakter van zijn verzoeken, begon hij mijn stuur vast te houden en de weg te versperren. Ik hoop niet dat hij het coronavirusje onder de leden had, want de afstand was zo’n 70 centimeter. Er hing letterlijk een blaffende TV -journalist aan mijn fiets. Denk je dat je alles gehad hebt.

Inmiddels had een legertje mensen zich verzameld, Die kregen een act van een Bekende Bully (BB) en een terugschreeuwende vrouw in jurk op een vouwfiets. Ik zou ook blijven staan. Wat een vertoning. Ik riep onzinnige dingen als waar hij dit dictatoriale gedrag geleerd had en ik feliciteerde hem ook nog (“Nou, gefeliciteerd!!!”) , al weet ik niet precies waarmee. Ondertussen bleef BB Karel schreeuwend aan mijn stuur hangen. Dit werd zo onderhand een onaangename patstelling, waarin hij slechts één zin scandeerde: “U loopt! U gaat nú lopen! U loopt!” Ik vond hem al belachelijk, maar dat werd er zo niet beter op, die wanhopig schreeuwende man met wallen van hier tot Washington, die blijkbaar vaak zijn zin had gekregen door te schreeuwen. Ik denk dat zijn moeder hem vroeger altijd uit schaamte meenam toen hij als peuter in de supermarkt op de grond ging liggen krijsen omdat hij een lolly of een pot pindakaas wilde. Nu denkt hij nog steeds dat dit gedrag werkt. Het zou ook kunnen dat hij in zijn vorige leven slavendrijver was.

Maar ik kon dus niet weg. Hij was in staat me te gaan slaan of van mijn fiets te trekken als ik verder zou gaan, zo agressief was hij. Bovendien versperde hij de weg. Er was maar één optie, fiets achteruit en omfietsen. Dat deed ik. Hij rende nog even achter me aan, BB Karel, gillend dat ik moest lopen, maar liet het daarbij.  Misschien ging hij met zijn leeftijdsontkennende petje rond om geld op te halen voor deze act. Maar misschien kan hij beter de lockdown nog even voort zetten in zijn eentje. Of met pensioen. Soms is het daar gewoon tijd voor. Hoe dan ook, eenmaal in rustiger vaarwater zette ik mijn fiets aan de overkant tegen de brug en liep verder, want het was hier drukker. Er was gelukkig niemand die me belemmerde. De zon scheen en in de gracht zwom een man.  Ik was nog een beetje van slag, maar wist toen nog niet dat dit grimmige begin om zou slaan in een zonovergoten weekend, met bootje varen, liefde en plezier.

 

levensles

Alles stroomt.

 

Partners

Vinted

Instagram