je zoveelste huwelijksaanzoek
Er is een man in Utrecht die me al jaren het hof probeert te maken. Niet alleen mij, bijna iedere vrouw probeert hij te versieren. Hij is nog steeds single. Zijn pro-actieve aanpak heeft geen succes.
Ik kom hem wekelijks tegen. Hij dart rond in binnenstad West, en bij de Catharijnesingel, dezelfde omgeving waar ik regelmatig slenter. Gister trof ik hem op een bankje, met wat vage vrienden. Hij springt op. “Als ik je nú ten huwelijk vraag, wat doe je dan?” Vraagt hij. Voortvarend is hij wel. Altijd geweest ook. Hij gaat alvast door zijn knieën, grist een fluitekruitbloem uit de berm.
De beuken en eiken staan al meer dan 160 jaar aan de singel. De oude enten kijken naar beneden, zien het tafereel wat deze comediant opvoert. Het water van de singel kabbelt. Mijn jurk waait. “Ik zou gaan lachen als je me ten huwelijk vroeg,” zeg ik terwijl ik naar beneden kijk, naar de geknielde man. “Dus doe het niet, en ga weer staan.” De man richt zich op. Hij draagt een curduroy jasje en een goede broek. Het is een merkwaardig type, een rare snijboon, maar grappig om te zien. Hij heeft geen kwaad in de zin. Hij doet het al jaren zo, hij wordt waarschijnlijk meerdere keren per dag afgewezen.
“Je bent streng,” zegt hij. Ik zeg hem dat dit in zijn geval moet, omdat hij maar door blijft gaan. Ik herinner hem eraan dat hij me vorige week zonder succes uitnodigde om de Argentijnse tango van hem te leren. Dat ik ook zijn luchtballonuitnodiging heb afgeslagen, Dat hij me bijna wekelijks een wijntje aanbiedt en dat ik standaard antwoord dat ik niet drink. “Da’s waar,” zegt hij, “Jij drinkt niet. Jij bent die vrouw in jurk die niet drinkt.” Hij weet niet eens hoe ik heet. Hij wil trouwen met iemand van wie hij de naam niet kent.
“Geef het op. Kies een andere aanpak. Zo kom je nooit aan de vrouw,” adviseer ik hem. “Ik geef nooit op. “ Hij schudt koppig zijn hoofd. Ik loop door. “Wil je met mij op wereldreis?” hoor ik nog net achter me. Hij heeft weer een volgend slachtoffer gevonden. Ik hoor een vriendelijke, hoge lach. Weer niet beet.
foto aan de Oudegracht, Utrecht
