Je stapt ‘s avonds in Utrecht in de nachttrein, op weg naar Italië. De conducteur, Zwitsers accent, met jaren ’50 pet en dito uitstraling, vraagt nog of je de volgende ochtend koffie wilt. Zo’n vraag heeft dezelfde uitwerking als ‘slaap gerust, mijn kind.’ In Zwitserland word ik wakker. Er is een internationale trein uitgevallen maar dat geeft niet, er gaat een andere regionale trein die ons dwars door het modelspoorweglandschap Zwitserland voert. Wat een prachtige route. Door de bergen, langs meren, door Berneroberland en Wallis. Om tenslotte in Italië aan te komen. Op station Pietrasanta in Toscane wacht Elena, ze brengt me naar het schrijvershuis hoog in de bergen, uitzicht op de Middellandse zee.
Het huis is meer dan driehonderd jaar oud, het huis van de familie van Elena. De krekels omringen het huis met hun doorlopende geritsel. En verder is er rust. In de hitte zit je onder een boom te schrijven. Beneden zie je het stadje Pietrasanta liggen en de blauwe, eindeloze zee. Hier komen de zinnen vanzelf. De ideeën waaien door je hoofd. Mijn novelle, die uitkomt in september, is afgekomen en ligt over een paar dagen onder de drukpers.
link schrijfhuis Villa Masini:
