Dat je wakker wordt en al juichende kinderstemmen op het pleintje hoort. Een bons op het raam. Het blijkt een sneeuwbal. Je trekt het gordijn open en jawel: alles is wit, als een modelspoorbaanlandschap. Er is een deken over de stad gelegd. Een smetteloos witte deken.
Je neemt je voor meteen naar buiten te gaan, het is nog geen half acht, er zijn nog nauwelijks voetsporen buiten behalve van de blije kinderen. Aan de rand van het plein zit een vader met ongekamd haar en dampende koffie te kleumen, zijn peuter van twee in het lodderige oog houdend.
Hup, snel aankleden. Maar eerst even koffie, op bed. Even een woordje leggen op wordfeud. Het nieuws checken. Instagram. Nu echt het bed uit. Een knoop zetten op je bontjas (‘madammen met een bontjas zijn gemeen’), nog één koffie dan. Ruim een uur later loop je buiten.
Nu ben je niet de eerste meer. Nog nooit heb ik zoveel gezinnetjes gezien. Vader, moeder en kinderen op de slee. Ouders van kleine kinderen zijn meestal net iets jonger dan ik. Ja, ik had een kind van tien kunnen hebben, als ik op mijn 37’ste nog kinderen had gekregen. Maar ik viel al tien jaar eerder in de kinderprijzen. Mijn kinderen zijn op een leeftijd dat ze hun roes aan het uit te slapen zijn, terwijl de dooi al bijna weer intreedt. Vanwege de avondklok komen ze niet voor half vijf thuis. Het liefst zou ik ze uit bed schoppen om ze al dit moois te laten zien, nu het nog kan. Maar nee. Voor alles is een tijd. Er is een tijd van sleeën, een tijd van in bed ruften en een tijd van wandelen. Het rekenende lezertje weet nu trouwens ook hoe oud ik ben. Nog net geen vijftig. Maar laten we het daar nu niet over hebben. Het sneeuwt en sneeuw bedekt alle dingen.
Heel Utrecht is op de been. Kindertjes joelen. Hondenuitlaters lopen er bij zoals altijd, de handen diep in de zakken, voorover gebogen voort stoempend, af en toe een bevel roepend. De honden zijn anders, ze zijn door het dolle heen en luisteren nergens naar. Vooral de teckels niet. Prima, om een voorbeeld aan te nemen. Niet altijd maar dat gehoorzame en volgzame. Een oudere dame, ik schat in de zeventig, is aan het langlaufen langs de singel. Langlaufen langs de singel, waarom niet? Ik hoop dat ik dat op mijn zeventigste kan bloggen hier: “Ik heb vanochtend gelanglauft langs de singel.”
Mocht je nog binnen zitten: Ga onmiddellijk naar buiten, waar je ook woont. Het is prachtig buiten!