Tussen de hemel en aarde ligt Le Puy Ardouin. Het is een klein paradijsje, in een vergeten hoek van Frankrijk. Mijn neef Jan heeft er een tijdje geleden een stiltecamping opgezet.
Dat juist neef Jan dit paradijsje is begonnen, verbaasde me. Jan, was dat niet die stoere neef op de motor, die de politie van zich afschudde? Die neef, met een pot bier in de hand, waar niet mee viel te spotten?
Hier in het aardse Nirvana Le Puy Ardouin wordt duidelijk dat ik een jaar of vijf en dertig uit zijn leven heb gemist. Want al had hij vroeger misschien schijt aan alles, hij heeft allang ontdekt dat niet alles schijt aan hem heeft. Hij werkt hard, letterlijk en figuurlijk, iets hoogs bij de overheid. Gevreesd en bemind is hij, omdat hij bekend staat als een hardliner. “Is dit alles?” denkt hij terwijl hij door het leven knalt. Het idee om iets in Frankrijk op te zetten, begint steeds meer te groeien.
Zijn eerste voorkeur is een watermolen. Talloze leegstaande watermolens gaat hij af, maar omdat watermolens bijna altijd in de bedding van een rivier zijn gebouwd, mist hij uitzicht. Neef verbreedt zijn horizon. Vijftig andere plekken onderzoekt hij. Oude kasteeltjes. Mooie Franse huizen waar soms nog een oud uiltje in woont. Maar er is altijd wel iets. Tot hij op le Puy Ardouin stuit. Een eigenwijs boerderijtje dat al ruim driehonderd jaar met het landschap vergroeid is. De eigenaar is nergens te bekennen, neef Jan kruipt in arren moede onder het schrikdraad door. “Eigenlijk wist ik toen al meteen dat dit het was,” zegt hij nu, in retroperspectief. Er hadden hippies uit de Bhagwansekte gewoond. “Die hebben een aantal dingen prachtig opgeknapt.” De boer die ernaast woont, had het niet op die vage flowerpower, al die naaktloperij, doe toch normaal. “Très coupable.” bromde hij. Nee, dan liever neef Jan en zijn gasten.
Le Puy Ardouin ligt op een rotsmassief. Af en toe prikt er rotsblok ter grote van een hunebedsteen door het groen. Achter op het terrein bouwen Jan en zijn vrouw een sauna. Klein en genoeglijk, met een dompelbadje buiten en een ijskoude douche. Sta je ongejurkt in je naakte lijf naar de koeien diep onder je te kijken, die daar kalmpjes grazen. Je hoort het geruis van de bladeren en het getjilp van de vogels. Hoog boven je de zwaluwen en een prachtig uitzicht over het land onder je. Verder helemaal niets.
Ook nu niet. Ik tik met mijn jurk in de hangmat voor mijn ingerichte nomadentent. Ja, dat kan dus, typen in je hangmat, moet je wel even oefenen. Als nomade in het leven heb je af en toe een oase nodig, voor je weer verder trekt. En die heb ik hier gevonden. Onder de driehonderdjarige kastanjeboom, bij neef Jan.
Info: jurk, Zijne Koninklijke Hoogheid. Foto, Kahdra. Ps.: In augustus en september zijn er nog een paar plekken in Le Puy Ardouin
