Dit stukje schrijf ik in een jurk van Zijn Koninklijke Hoogheid en bril
Ik moet mijn ogen laten meten. Ik zie al een jaar niet goed, knijp mijn ogen regelmatig half toe omdat ik dan beter kan zien. Dat geeft een gluiperige uitstraling. Ik wil die uitstraling niet, want als ik al in een serpenterige bui ben, heb ik liever niet dat anderen dat door hebben. Op naar opticien Gans Anders dus, voor een test.
Ik moet zitten op een tandartsachtige stoel, achterin de winkel in een onverlicht kamertje. Er komt een dia met letters. ‘Lees de bovenste regel maar voor,’ zegt de opticien. Monter en duidelijk begin ik: A, Z, Q, H, G. Ze zwijgt. Klikt een ander lensje voor. Shit, alle letters fout, zie ik nu. Er staat ‘P,L, C, T, F. Het lijkt er niet eens op. Ook de rest van de test verloopt zorgelijk. Ik moet zeggen of ik het verschil zie tussen groen en rood. Tuurlijk zie ik het verschil, tss, ik ben niet kleurenblind. Maar bij een ander lensje blijken er in het rode vlakje letters te staan. Niet gezien.
“Ik moet even wat andere zaken bekijken,” zegt ze, “Want dit is raar.” Er wordt weer een nieuw apparaat voor me geschoven. Dit keer zit zij aan de andere kant. Ze fluit zachtjes tussen haar tanden. Dan schuift ze rigoureus het apparaat terzijde. “Daar was ik al bang voor,” zegt ze onheilspellend. “Beschadigingen aan het hoornvlies.” Dat klinkt eng. Maar hoezo? Ik had nergens last van, kom gewoon even mijn ogen door laten lichten. Dan volgt het vonnis: “U mag twee weken geen lenzen in. U moet een bril. Uw ogen moeten herstellen.”
Een bril! Ik heb er wel een, een zwart streng ding, verstoffend in de kast. Die moet dus op vanaf nu. De kinderen zeggen meteen: “Mam, je ziet er uit als een juf.” Krimp. Een gluiperige uitstraling is niet best, maar eruit zien als een júf, dat is nog erger! Kort haar en een bril, is een totaal verkeerde combinatie.
Ongebrild en zonder lenzen ga ik dus op pad, je zou het ijdelheid kunnen noemen. Ook dat levert problemen op, want je ziet de mensen niet. Ik heb al diverse boze appjes gehad omdat ik niet schijn te groeten, “wil je me niet zien ofzo?” “Ik kan je niet meer zien,” app ik terug, wat de ontvanger een lullige reactie vindt, zodat er gedonder ontstaat.
Misschien zeg je: heb ik nu werkelijk een blog gelezen van iemand die twee weken zonder lezen moet? Zijn er geen ergere dingen op de wereld, zoals klimaatverandering, kinderarbeid of vrouwenhandel? Correct. Maar als je dit leest en je bent vrouw, ben je waarschijnlijk (nog) niet verhandeld. Dat betekent dat je er iets aan kunt doen. Wil je tijdens het actievoeren toch even op adem komen en heb je de juiste lenzen in, dan kun je dit soort onzinblogjes lezen, ter verstrooiing.
jurk, Zijne Koninklijke Hoogheid (Noordstraat, Tilburg), laarzen, Fred de la Bretoniere, bril, onleesbaar merk, Specsavers. Fotografie: Kilian
