In Zuid Afrika. Dit stuk schrijf ik in een jurk van Lola Lisa
“Er valt me iets op,” spreekt vriendin Marianne. Ik ben bij haar op bezoek in Kaapstad, waar ze woont. “Jij zegt nooit ‘please’ . Dat is behoorlijk aso in het Engels. Wat je ook vraagt, zeg altijd ‘please’ Al is het tien keer per zin.” Ik probeer de vertaalslag te maken. “Mag ik alstublieft koffie, alstublieft? Zonder suiker of melk? Alstublieft? En alstublieft met een glas water, alstublieft?” Marianne zegt dat het inderdaad precies zo moet, maar dan in het Engels. Anders klinkt het als: “Geef mij koffie.” Niet netjes.
Ik vergeet steeds ‘please’ te zeggen, al schrijf ik het in ballpoint op mijn hand. Ik zeg het tegen de ijsmaker, waar ik een (HEMELS, MET MARSHMALLOW!) ijsje koop. “Je leek me al best netjes,” reageert hij (dus niet: “ach joh, overdrijf niet zo”). Hij vraagt waar ik vandaan kom. Het verklaarde een hoop, zegt hij, bij andere Nederlandse ijsjeskopers. “Nu moet ik er ook extra op letten,” zegt hij. “Thank you for buying the ice cream.” “It’s my pleasure, please.” Antwoord ik.
Er zijn meer dingen. Dat ik op moet passen. Voor verkrachters, rovers en messtekende of schietende moordenaars. Iedereen waarschuwt me. En doe je kettinkje af. Dit laatste brengt me in een dilemma. Ik heb namelijk een ketting om van wijlen mijn liefde Conny, een chamsa, die staat voor bescherming. Het is een soort talisman, noem het een bijgeloof. Ik geloof dat dit kettinkje me beschermt. Doe ik hem dus af, dan ben ik niet meer beschermd voor ander gevaar. “Zelf weten,” zegt de waarschuwer, “maar er worden hier mensen vermoord om hun mobiel.” Ik laat hem toch om. De ketting zal me beschermen tegen moordenaars om mobiels. Soms voelt een bijgeloof veilig.
Info: fotografie, Marianne Winter [link vertaalbureau], jurk, Lola Lisa, laarzen, Fred de la Bretoniere
