Merkwaardige dialoog
“Ha daar ben je weer,” hoor ik naast me. Ik fiets in mijn zwart-witte jurkje door Utrecht, op weg naar huis. Een man is me achterop gekomen. “Hallo,” zeg ik.
“Ken je me niet meer? “ vraagt de man. Ik bekijk hem wat nauwkeuriger, een origineel geklede man met zijn ribfluwelen blazer en goede jeans. Vrij lang. Komt me totaal niet bekend voor.
“We hebben elkaar een maand of vier geleden gezien,” helpt de man verder. Ik graaf in mijn geheugen. Nergens een bel die gaat rinkelen, een lichtje dat opgaat, helemaal niets. Donker in mijn hoofd.
“Je zei toen dat ik op moest rotten,” vervolgt de man behulpzaam.
“Ook zei je dat ik met mijn takken van je af moest blijven. Dat je geen behoefte had aan contact, en zeker niet aan fysiek contact.”
Dit klinkt als een letterlijk citaat, ik zou dit heel goed gezegd kunnen hebben. Maar wanneer dan en waarom? Dat laatste vraag ik hem.
“Ik sloeg mijn arm om je heen, omdat ik het mooi vond, zoals je daar stond af te rekenen, in je jurk. Het was in De Poort”
Jemig. Best spontaan van die man eigenlijk. Kennelijk had ik de bokkenpruik op. Maar dan hoefde ik nog niet meteen als door een wesp gestoken te reageren? Ik vind het in retroperspectief behoorlijk onvriendelijk van mezelf, want deze man heeft volgens mij geen kwaad in de zin. Of mis ik informatie? Mijn geheugen helpt niet.
“Alsnog sorry,” zeg ik. De man knikt.
“Je bent getrouwd, zeker?” vraagt hij. Hij licht toe “want dan hoef ik ook niet te vragen of je met me uit wil.” Ik twijfel even. Eigenlijk geeft hij me nu al een excuus waarbij hij zijn gezicht niet nog een keer hoeft te verliezen.
“Ja.” Lieg ik. Hij stapt van zijn fiets en ik ook. We geven elkaar een hand. “Fijne middag,” groet ik nog. Hij gooit zijn been achterlangs over zijn herenfiets en zwaait.
Ik trek mijn jurkje recht en stap ook weer op mijn fiets.
Info: Jurkje, Didi, laarzen, Invito. Foto: Louis Feitsma ps: like ons op facebook!
