Dwaaljurk
Niets is zo fijn als verdwalen. Je bent je orientatie kwijt, weet niet meer waar je heen moet, alles is vanaf nu één grote verrassing. In Aix en Provence verdwaal ik elke dag – in mijn jurk.
Het begint allemaal als ik een jurk zoek. Ik schiet een winkel in. Terzijde: ik maak daar kennis met de Franse gewoonte om de gordijntjes open te laten staan als je past. Het is een andere pascultuur, in Frankrijk. Iedereen doet het. De mannen die mee zijn, gaan niet op een stoeltje zitten wachten tot je klaar bent (‘Prachtig schat, koop maar’), maar bemoeien zich actief met de koop. ‘Wat die mevrouw daar aan heeft, zou jou ook staan,’ zegt hij terwijl hij in de paskamer van een andere vrouw kijkt, die net in haar onderbroek staat. ‘Hier pas maar, ik hoef hem niet,’ zegt de buurvrouw, en geeft de jurk aan de man. Ik gluur naar mijn paskamerbuurvrouwen, zie een putje in een bil en een buikje, maar daar lijkt niemand zich om te bekommeren. Frank en vrij, zijn de Fransen. Ik doe als enige heel preuts mijn paskamergordijntje dicht, uit angst dat de man bijvoorbeeld gaat zeggen dat ik aan mijn buikje moet werken. Onverrichter zake verlaat ik de winkel. Dan begint het dwalen.
Ik moet hier links, dat weet ik zeker, daar is het torentje. Je moet al maar omhoog, dat zei Manon, mijn hotelgenoot nog. Dat is het systeem. Omhoog. Ik ga naar links. Daar kom ik uit op een pleintje, het torentje is vierkant met aan vier kanten een doorgang. Er komen vijf straatjes uit op het pleintje. Drie van die straatjes gaan omhoog. Volgens mij is het de middelste. Trouwens, ze moeten toch ongeveer op hetzelfde uitkomen? Ik loop omhoog. Constateer dat ik hier nog nooit geweest ben. Aix en Provence hangt aan elkaar van pleintjes met allerlei meanderende steegjes die daarop uitkomen. Er zit vast wel een soort van structuur in de stedenbouw, maar ik heb die niet kunnen ontdekken. Ik heb het ook opgegeven. Je ziet dat je weer ergens bent waar je nog nooit bent geweest. Je staat stil bij een straatmuzikant, koopt een cadeautje voor een vriendin, drinkt water uit de fontein, maakt stiekem een foto van een spelend kind. Geen idee waar je bent. En twee uur later sta je weer op een ander pleintje en je denkt: ‘Hee, dit is Place de Precheurs, hier woon ik!’ O, wat is verdwalen heerlijk.
‘s Avonds zoek ik met Manon een restaurantje, en de geschiedenis dreigt zich te herhalen, maar Manon weet altijd de weg. ‘s Avonds hang je jurk op, de zoveelste dwaaljurk. Morgen is er weer een dag, wie weet waar je dan weer terecht komt.
Rok, Promiss, topje, Vanilia, sandalen, Michael Kors
Tip:
Wil je ook verdwalen? Loop dan zonder telefoon of Tom Tom. Die verknallen je dwaaltocht.
