Er zijn momenten, in buien van uiterste somberheid, dat je denkt, ‘alles vergaat, vooral ik, alles is ijdelheid en najagen des winds. Verzuurd en alleen zonder man zal ik eindigen, met een hoop rimpels en een bochtig lijf toe.’ Tot ik Maria tegenkom, een powerwoman van net vijftig. Ze heeft haar naam mee, daar begint het al. Niks gemiesmuis over leeftijd, kracht komt met de jaren en verliefdheid gaat overal doorheen!
Maria, doet iets hoogs in het onderwijs. We onmoetten elkaar op de vrouwenboot. Ze doopte me tot ‘de pitchpoes’ vanwege mijn hakken en korte rok waarmee ik in de touwen hing. ‘Maar die hebben we ook nodig,’ zei ze terwijl de waddenzeewind ons om de oren gierde.
Maria, moeder van twee, is verliefd. Op Wladimir. ‘O, als mijn Wladimir dit toch zag,’ roept ze wel eens, lekker ironisch over de top op Libelletoon, maar ze roept dit op zulke onverwachtse momenten, dat dit toch wel een beetje verdacht is. Ironisch, jaja, maar je bent wel echt verliefd.
Voor de draad ermee dan. Wie is die f*cking Wladimir? De verhalen komen los. Weten we, dit soort informatie moet je altijd checken, want verliefde mensen zijn niet het meest objectief, maar dit klinkt inderdaad goed. Het is namelijk een magiër, deze Wladimir, want hij kan het weer voorspellen. Niks buienradar op je telefoon, hij is geofysicus en weet wat het weer wordt op basis van kennis van het klimaat en het gedrag van de wolken. Hoe cool is dat?
Gaan ze samen zeilen, die twee, dan zegt hij: we blijven nog even liggen met de boot, over een uurtje hebben we een strakblauwe lucht. Hij heeft op het dek gestaan in de striemende regen en goed omhoog gekeken. Voelde even waar de wind vandaan kwam. Trok zijn conclusie. Zelfs de buienradar vindt het onzin, ziet Maria als ze haar telefoon checkt. Inktzwart is de lucht, de regen valt met bakken uit de hemel. Over een uurtje een strakblauwe lucht? Tuurlijk. Ook de andere boten zijn uitgevaren. Maar zij blijven nog even liggen, omdat Wladimir het zegt. Hij lijkt zich nergens druk om te maken, kalmpjes zet hij koffie. Na een uur trekt langzaam de lucht open. De wolken trekken weg. De zon begint fel te schijnen. ‘Wil je nog een koffie, schat?’ vraagt Wladimir aan Maria.
Maria vertelt me dit in me haar zwart-witte polkadotjurk. Ik snap het wel. Kracht en intellect is zo mannelijk en zo sexy. Dit is het bewijs dat het leven er alleen maar beter op wordt. Ik moet vaker mijn polkadotjurk aan.