Als je ‘s ochtends de balkondeuren open doet, ruik je de geur van brood van de bakker om de hoek. De postbode loopt met snelle pas langs de deuren, bepakt en bezakt. Postbodes hebben altijd haast, ook in Nice. Met mijn koffie hang ik over het negentiende eeuwse balkon. Ik ruik en hoor de zee.
Het is nu kerstvakantie, en in Nederland is alles dicht. Dat trok ik slecht, weer die beperking in vrijheid terwijl je vakantie hebt. Het enthousiasme van de eerste lockdown is eraf, deze abrupte lockdown heeft minder draagkracht. Ik voelde me als een kind dat op tijd naar bed moet omdat papa het zegt, niet omdat ik dat wilde. Ik ben daarom uit het raam van mijn slaapkamer geklommen en naar Nice geslopen.
Nice blijkt een heerlijke stad. Het is makkelijk te bereiken met OV of vliegtuig, het laatste is minder goed voor het milieu. Maar ook met de trein spuit je er zo naar toe.
Officieel moet je hier à France de ganse dag mondkapjes dragen, op straffe van €135,- Niemand doet het, een paar uitzonderingen daargelaten. Ik verdenk de Fransen van ijdelheid (of het is projectie). Mensen zijn goed gekleed, dan is zo’n mondkapje een bummer als je door de straten flaneert. Toch, toen ik een politieagent zag staan in de verte, deed ik hem schijnheilig snel voor. Een dame op hoge hakken moest openlijk lachen. De agenten proestten ook, ze hadden geen mondkap op en stonden achteloos tegen de wagen geleund. Bij de één hing er een mondkap aan het oor.
Zo loop ik met de reisgenoot door de smalle steegjes van Nice, die me aan Lissabon doen denken. Kruipdoor, sluipdoor, zonder systeem, klimmen en dalen, met was die hoog over de steegjes wappert. We passeren het gebouw van het Vreemdelingenlegioen, waar soldaten worden gerekruteerd, snaaien een vreemdelingenlegioenkalender mee. Daarna toch nog een jurk gekocht. En laarzen, de mooiste en duurste laarzen die ik tot nu toe heb. Vanavond gaan we in stijl uit eten, en dan morgen weer naar Nederland. We kunnen er weer tegenaan.
