leven in de sauna

door | 3 april 2017 | jurken | 8 reacties

Sofie en ik zijn in de sauna. Sofie is een saunatijger van het eerste uur, van elke sauna in de wijde omgeving heeft ze een kortingskaart, en ze neemt iedereen mee op sleeptouw.

Het eerste moment, bij de kluisjes zonder pashokjes, is het moeilijkste. Dan moet je jurk uit. Je hebt die veel te dikke man en veel te dikke vrouw al zien rondsjokken, en dat geeft de burger moed. Eigenlijk zou  een sauna altijd een paar obese mensen rond moeten laten hangen bij de uitkleedkluisjes, voor het goede gevoel van de gasten.

Een sauna is goed voor je eigenwaarde. Als je netjes binnen je BMI valt, blijkt er geen enkele reden tot paniek. Die is er wel als je tijdschriften uit het vrouwenbladenkluster leest, zoals ik, en al die gefotoshopte vrouwen bekijkt. Alle cellulitis is weggegumd met Adobe, geen wal onder het oog te zien. En dan kom jij. Met je blauwe plekken op je benen omdat je weer ergens van een trap of een fiets gelazerd bent. Met je lichte buikje. Met je donkere schaduwen onder de ogen. In de sauna blijkt het allemaal reuze mee te vallen. Er zijn mensen die het slechter treffen, dik en lobbig, er zijn mensen die er  beter uit zien dan jij.  En iedereen heeft cellulitis.

Saunatijger Sofie is naar een warmtekabine gegaan. Ik ben mee, maar hou het niet lang vol. Ik begin me binnen vijf minuten al te bedenken dat het een soort marteldood zou zijn, als je zo’n hok dicht spijkert en de temperatuur stiekem opvoert. Als je je dit soort voorstellingen maakt, wordt het tijd om te vertrekken. Ik duik het zwembad in. Tussen de ruisende bomen, er is bijna niemand. Daarna nog in een hottub. Daarna in een turks stoombad. Daarna lees ik een tijdschrift uit het vrouwenbladenkluster. En daarna begin ik me echt zorgen te maken over Sofie. Als ze nu nog in de warmtekabine is, en ik heb haar er niet uit zien komen, is ze waarschijnlijk een verschrikkelijke dood gestorven.

Ze zei al, voor we naar binnen gingen ‘dat ze een beetje licht was in het hoofd’.  Het zou natuurlijk kunnen dat ze in slaap is gevallen en toen langzaam is gaan koken. Haar hart trok dat niet en toen is overleden. Nu ligt ze daar dood, niemand die het door heeft. En een lichaam gaat ook nog extra snel ontbinden in zo’n warme ruimte. Waarom ben ik haar niet eerder gaan halen? Hoe leg ik dit uit aan haar man en kinderen? Ik probeer me het laatste gesprek voor de geest te halen. De laatste woorden zijn belangrijk, er zal naar gevraagd worden. Ik kan me het leven eigenlijk niet voorstellen zonder Sofie, ik moet er niet aan denken, zonder haar is het leven incompleet. Maar vooral voor de kinderen is het vreselijk. Ze zijn nog veel te jong, ze hebben hun moeder nodig. En de manier waarop ook. Doodgekookt in de sauna!  Ik ga met mijn hand naar de deurklink van de warmtekabine om het verschrikkelijke schouwspel te moeten zien.

“Joehoe, Maria!” hoor ik in de verte achter me. Sofie zwaait. “Ik heb een tafeltje! Bier?!” Sofie heeft zich al uitgebreid geïnstalleerd en heeft een bankje met tafel in de zon. Bier en cocktail worden gebracht op een hoog in de lucht gehouden dienblad. We proosten. Op het leven.

 

Lees ook: Namibische prinses in de sauna 

 

 

Fotografie: Edward Zulawski, via Flickr. Instagram: @EdwardZulawski

levensles

Alles stroomt.

 

Partners

Vinted

Instagram