Liefde gaat door de maag

door | 29 januari 2017 | jurken, korte jurk | 0 Reacties

Liefde gaat door de maag

Anna is haar onbeantwoorde tinderverliefdheid aan het verwerken door als een zot te tinderen. “Kwaad moet je met kwaad bestrijden,” is haar redenering. We drinken een afterworkborrel  in De Rat. Ze bromt dat penciljurkjes afgeschaft moeten worden en trekt met een pijnlijk gezicht haar Louboutins uit.  “Liefde gaat door de maag, denk daar aan als je straks nog langs Albert Hein gaat, Maria” zegt ze op orakeltoon. Ik snap niet wat ze bedoelt.

In Albert Heijn valt het kwartje. Ik moet natuurlijk kijken wat een man in zijn boodschappenmandje gooit, als selectiecriterium! Geniaal! Liefde en goed voedsel hebben alles met elkaar te maken, Ik herinner me de eerste wildbraad (hert, wijnsaus) van wijlen mijn liefde Conny. Toen was ik pas echt om. Ik rijd mijn karretje langs het klaphekje. Spot man één. Wat werpt hij in zijn wagentje? Voorgekookte worteltjes en voorgesneden piepers in een zakje van 500 gram. Mwa. Ik volg hem heimelijk, al is de anti-kernwapenbaard me al opgevallen. Daar ga je al. Vegaburgers. Dit is er één met een sticker ‘Ik rem ook voor dieren’ achter op zijn Simca. Zo één die middels een kuchje te kennen  geeft dat hij zijn passionele climax heeft bereikt. Nee.

Man twee is al interessanter. Koopt een stevige baal biologisch rundergehakt. Chorizo. Pakt stronken groen en een paar knollen. Dit is geen man van halve maatregelen. Hij draagt een ribfluwelen kostuum met een zwart T-shirt. Type architect of vormgever. Maar dan komt de afknapper. De vormgever pakt AH eigen merk koffiemelk. Uit een kartonnetje. Het idee van een morning – afterkoffie  met een wolkje koffiemelk! Ik zie ineens het blokker koffie-apparaat voor me in zijn rijtjeshuis in Leidse Rijn. Oh, en daar gooit hij ook nog halvarine in zijn karretje…

Ik heb hier helemaal geen tijd voor, voor dit vage Annaspelletje. Ik laveer mijn kar langs de pasta’s en sauzen, ik stop ermee. Maar dan gaat het mis. Ik bots bijna tegen hem op. Jeans, wit overhemd en daarover draagt hij een grijze loden jas. Ik weet het – grijze loden jassen hebben een randje. Hugo Boss maakte ze voor de Wehrmacht. Aan de andere kant: de kleding van de nazi’s was nooit het probleem.

Mannen met lange mantels stralen levenslust en kracht uit. Buiten staat vast zijn paard te briesen waar hij straks op springt, zijn jas wapperend achter hem aan. Absoluut geen wit paard, maar een zwarte, steigerende Arabier. Nu zijn winkelwagentje checken. Help. Een kip. Australische wijn, shiraz. En hij heeft net een fles goede olijfolie gepakt. We staan elkaar nu al langer dan drie seconden aan te staren. “Sorry,” hakkel ik, omdat ik hem net bijna voor zijn sokken stootte met mijn kar. We kijken elkaar weer aan. Opnieuw te lang. “Geeft niet,” lacht hij, “Het is hier ook zo smal.”  Het is helemaal niet smal, er kunnen met gemak twee wagentjes in het pad. Groene ogen. Krullen. “Ik ga nog even…” zeg ik terwijl ik vagelijk een kant op wijs. “Jaja, ik moet ook nog even…” wijst hij even onduidelijk een andere kant op. Ik wandel door met mijn winkelwagentje. Waarom leggen we hier verantwoordelijkheid af, waar slaat dat op? Ik loop langs de yoghurt .Wat doe ik hier eigenlijk, ik was hier net ook al. Wat moet ik nog hebben? Spinazie. Vlees. Koffie.

Ik zie een donkere ruimte voor me, met een ruwhouten tafel. Kandelaars met kaarsen. Zijn loden jas hangt over een stoel, nonchalant een beetje over de grond. Hij komt met een dampende kip binnen, fonkelende wijn stroomt in de glazen. Ik heb mijn rode linnen jurk aan, blote voeten. Ik zie hem de kippenpoot aan zijn mond zetten, het jus druipt langs zijn kin. Hij lacht. Het jus druipt ook langs mijn kin, in mijn decolleté, hij werpt het bot naar achter en en en… vanaf dit punt is het beter mijn fantasie hier niet verder op te schrijven.

Dat kan ook niet, want ik bots weer bijna tegen hem op. Bij de koffie. We grijpen naar dezelfde espresso. “Sorry,” zegt hij nu. We hebben per ongeluk elkaars hand aangeraakt. Er gaat in een nanoseconde 10 miljoen volt door ons heen. We lachen allebei. Ik raak echt totaal in de war van deze man. Maar aanval is nog altijd de beste verdediging dus ik zeg: “Een lekkere kip heb je daar in je wagentje.”  “haha, ja, nu nog klaarmaken:” zegt hij. Nu hebben we zowaar een praatje over hoe je kip klaar moet maken. Hij heeft Givenchi op, ook dat nog. O, wat is deze man Verschrikkelijk. Onweerstaanbaar.

De laatste keer dat ik hem tegenkom is als we de karretjes wegzetten. Hij staat er verlegen maar mannelijk bij. “Nou,” zegt hij. “Tot ziens dan.” “Ja, tot ziens” zeg ik (en denk: in de wijnkelder of in de hooiberg) . Hij loopt weg. In zijn hand de tas met de kip.  Zijn loden mantel waait een beetje op door de wind. Nog een keer kijkt hij om. “Dag!” zwaait hij. Ik zwaai terug.

Had ik mijn nummer moeten geven? Moet ik nu achter hem aan rennen? Welke jurk heb ik eigenlijk aan? O, mijn gebreide groene jurkje.  Groen is een rustige kleur, maar ik ben helemaal niet rustig. Ik doe niets. Sta daar zwijgend bij de lopende band, aan de grond genageld. Dan begin ik mijn zuurkool, rookworst  en koffie in te pakken.

Ik app Anna: ‘Liefde gaat door de maag = onweerstaanbare man galoppeert weg op zijn paard de nacht in.’ Het zal vast niet lang duren tot ik een ongeduldig appje van Anna krijg wat ik in vredesnaam bedoel.

 

info:  Jurk, Esprit, laarzen, Chie Mihara. fotoshoot door Erik Meijers op landgoed Amelisweert.Meijers is een uitstekende fotograaf met gevoel voor timing en oog voor beeldverhouding. Je kunt hem inhuren als fotograaf. http://emphotography.fotoport.nl/  

 

p.s.:  like ons op facebook! 

levensles

Alles stroomt.

 

Partners

Vinted

Instagram