Rubens deed niet aan maat 32
‘Wat voor jurk moet ik aan?’ Marloes Leezer heeft lak aan ‘jurkenregels voor dikke meisjes.’ Leve de printjes, leve de strepen en ‘buikuitlijning’? Who cares!
Nu het lekker weer wordt, stijgt er een koor van stemmen uit mijn kledingkast op. Mijn niet onaanzienlijke jurkencollectie laat van zich horen. Trek ons aan! Haal ons van die waanzinnig duffe hangertjes! We willen jouw vormen omhullen en met je op straat flaneren in een zacht briesje en een stralend zonnetje! Ik geef tegenwoordig graag gehoor aan hun lokroep. Maar dat is niet altijd zo geweest.
Jurken en ik, wij waren geen vrienden. Liever trok ik een rok aan of een spijkerbroek. Daar hing ik dan een wat wijd vallende top of blouse overheen en dan maakte ik mezelf wijs dat je mijn buik niet zag. Die buik is er eigenlijk altijd wel geweest, net als die armkwabjes en die liefdesheupen. En ik heb ze bijna mijn hele leven stelselmatig geprobeerd te ontkennen. In een jurk kan dat niet. Zo’n ding uit één stuk omhelst elke vorm van je lijf als een knuffel van textiel. Behalve als je een eenpersoonstentje met armgaten uit de kast getrokken hebt, maar daar ben ik nooit zo van geweest. Dat wordt ons dikke meisjes toch al te vaak opgedrongen.
Er zijn nogal wat regels voor dikke meisjes, namelijk. Niet dat je die opgestuurd krijgt met je lidmaatschapskaart van de dikkemeisjesclub als ze via de tamtam hebben vernomen dat je een bepaald BMI hebt bereikt. Je pikt het een en ander geleidelijk op. Van je moeder, van vriendinnen, uit de Cosmopolitan of van dames die elkaar bekritiseren bij pashokjes. ‘Nee joh, dat moet je niet aantrekken, daarin zie je je buik zo!’ Een buik is er om te verstoppen, leer je daar.
Nou laat mijn buik zich met geen zes lagen corrigerend ondergoed verstoppen (al draag ik het soms wel “om een vloeiendere lijn te creëren”), dus dat is een tegenvaller. Of een pluspunt, afhankelijk van hoe je het bekijkt. Ik heb namelijk niet zoveel met opgelegde regeltjes voor wat je met je lichaam wel en niet mag doen. En aangezien dat lijf van mij zich niet onder stoelen of banken laat steken, heb ik haar moeten leren omarmen en daar pluk ik nu de zelfverzekerde vruchten van. Het is me allemaal even lief. Hoi, zachte armen. Hallo, ronde heupen en buik. Goedemiddag, fluwelige binnendijen.
Jurktechnisch gezien overigens wel een minpuntje, die fluwelige binnendijen. Als ik op een warme dag met blote benen over straat wandel, begint de boel te branden en te schuren alsof ik een brandnetel tussen mijn benen geklemd hou. Niet fijn. Dus dan toch maar een panty aan (warm en vaak lelijk van tint) of een kort broekje (extra warm en niet altijd goed met roklengte). Het is niet anders. Te vaak heb ik mijn leuke jurkje vervloekt als ik weer eens dacht dat het wel kon. Je moet wel een beetje je beperkingen kennen.
Er zijn nogal wat opgelegde beperkingen die ik aan mijn laars lap. Er is qua kleding veel dat ik als flinke tante eigenlijk niet mag en toch doe. Uit mijn blote hoofd: je mag geen effen dingen aan, wel printjes want printjes kleden af. Als je dan toch echt zo nodig effen wilt, dan moet je zwart, want dat kleedt ook af. In geen geval wit. Kleur van de duivel, wit. En laagjes. Dat versmalt optisch (?). Het mag allemaal niet oversized, maar ook niet te strak, niet te kort maar ook zeker niet te lang. De uitlijn van je buik (visible belly outline ofwel VBO in jargon) dient niet zichtbaar te zijn. En zoals gezegd zijn printjes heilig maar er is één uitzondering: horizontale streepjes. Die zijn bij wet verboden. Die maken je namelijk dik.
Daar wil ik het toch even over hebben, over dat zinnetje. Zeggen dat een bepaalde rok of kleur mij dik maakt, is natuurlijk kolder. Een kledingstuk maakt mij niet dik, mijn vet maakt mij dik. Daar kan dat arme kledingstuk ook niks aan doen. Rond het moment dat ik me dat realiseerde, ben ik begonnen met jurken dragen. Ik vind jurken namelijk hartstikke leuk en ik vind het gelul dat ik iets niet zou mogen dragen omdat je dan ziet welke vorm mijn lijf heeft. Ik ben dol op de vorm van mijn lijf.
Dus schend ik alle regels (behalve die van witte kleren want wit staat me gewoon niet zo). De rest van de wereld vindt dat in het beste geval nogal dapper en in het slechtste geval reden voor een hoop kritiek. Want, zoals elke zomer wel een grapjas opmerkt, je moet je kleden naar het figuur dat je hebt en niet het figuur dat je wilt. Wees gerust hoor, lieve critici, dat doe ik. Ik kleed het figuur dat ik heb met alle mooie jurkjes van de wereld. En me klaarmaken voor de zomer hoef ik ook niet. Ik ben allang in vorm. Rond is een vorm.
info: jurk, Dorothy Perkins, foto, Maria
