jurk der nomaden
Op dit moment kijk ik uit op een kastanjeboom van driehonderd jaar. Er koert een duif en er kwetteren vogels. In de hangmat ligt mijn dochter. Ik zit als een soort Sara voor de nomadentent, een tent met een bed en een keukentje. Als glamour nomaden moesten we een reis vol ontberingen afleggen om hier te komen. Dat ging zo.
Zaterdagavond elf uur. We staan voor Utrecht Centraal Station te wachten op een bus van Eurolines. Ik herinner me vagelijk dat ik dit ooit met Anna heb gedaan, in onze studententijd, en dat we plechtig beloofden dat dit de “eerste en de laatste keer met Eurolines” was. Maar dat is 24 jaar geleden en ik weet niet meer waarom we dat zeiden. Mijn kinderen en ik besloten de bus te pakken, omdat de trein duizend euro zou kosten (ik heb geen rijbewijs). Met de bus ben je met zijn allen heen en weer voor een paar honderd euro.
Hij is te laat, de bus. Er is wat röring, een kleine man van een jaar of twintig vraagt aan mij of het wel goed komt. “Het komt goed,” zeg ik geruststellend. (Waarom vraagt hij het aan mij? Hoe weet ik dat nou? Zoon lacht.) . Het komt ook goed, in die zin dat de bus komt. Maar daar is het ook mee gezegd.
De bus wordt bevolkt door hippies, een paar oudere Moslima’s en mensen van Creoolse komaf. En door ons. We vinden een plekje op de achterste bank, helemaal leeg, beenruimte. Er ruikt iets niet fris, maar we weten niet meteen wat. Als de bus eenmaal rijdt, begint de stank pas echt op te vallen. Iemand heeft zijn schoenen uitgedaan, en dat was kennelijk voor het eerst sinds jaren. Het meurt als een peuter in de bus. Dochter fluistert, terwijl ze haar trui tot neushoogte heeft opgetrokken: “Tenenkaas!” Alle mensen in een straal van vier meter om de man heen, hebben een kapje voorgedaan of hun trui opgetrokken. De enige die nergens last van heeft, is de man zelf. Die drinkt een biertje, luistert muziek, doet een dutje, knaagt een kaasstengel. Zes uur ’s ochtends arriveren we in Parijs. We hebben geen oog dicht gedaan en beleven alles in slow motion. We hebben drie en een half uur overstaptijd.
Wat doe je zes uur ’s ochtends in Parijs? Toch maar de stad in, op zoek naar iets wat open is, om koffie te drinken. We dwalen door de Marais, en daar is het eerste koffietentje, er zitten zelfs een paar mensen op het terras. Een vrouw met geverfd haar en veel make-up die een beetje is uitgelopen. Een kantoorklerkachtig type die alleen opvalt doordat hij onafgebroken naar mij zit te kijken. Zoon ergert zich er aan. “Die kerel moet kappen met naar mijn moeder te loeren. Gatverdamme.” mompelt hij. We zien een paar mensen wankel lopen, komen waarschijnlijk uit een nachtclub gerold. Eentje heeft een rokende joint in de mondhoek. “De sneuvelaars,“ mijmert dochter, die normaliter ’s nachts op de tafels danst, “nu staan we aan de andere kant.” Ze vindt het een grappige ervaring. Er is een hardloper. Er is een oude vrouw, een eeuweling volgens mij, met een stok. Dit zijn de ware die hards. De visboer maakt zijn kraam klaar. Een winkeleigenaar zet zijn rammelende borden uit. Over een paar uur zal het hier krioelen van de mensen. De oude vrouw met de stok zal binnen zitten, en hoog vanachter het raam kijken naar al dat volk. Maar op dit moment zijn de straten van Parijs leeg en stil.
Terug de bus weer in. Het tweede deel van de reis valt mee. We rijden een stukje door de Banlieu en dan het Franse land in. Het doet me aan Groningen denken. Eindeloze leegte, glooiend land met graan dat klaar is om geoogst te worden. Kleine dorpjes, soms spookachtig omdat ze leegstaan en het verval is toegeslagen. Kapotte ramen, wapperende gordijnen uit lege stenen huizen. Een eenzame verwilderde hond die langs de huizen schooiert. ‘Krimp in de regio’, daar hebben ze in Frankrijk pas echt last van.
Toch nog even een Nederlandse toevoeging: Met de bus van Parijs naar Midden Frankrijk, reistijd zes uur, kost 18 euro.
Nu zijn we hier. Hier voor de tent schenk ik thee in, met de kan op 40 centimeter hoogte, want zo doen nomaden dat. Goed toeven in deze oase in the middle of nowhere. Er schiet een konijn de struiken in en een eekhoorntje klimt in de boom.
Info: Jurk, Lola Lisa, schoenen, Laura Vita, locatie Le Puy Ardouin , fotografie, Kahdra
