Opwaaiende jurken – nachtmerrie of spannend?
‘Jurk van Sugababe waait omhoog op Wimbledon party’, kopte een item op hln.be afgelopen zomer. Waarom hebben vrouwen geen enkele angst om in hun blootje te staan?
Heidi Range, sinds 2001 zangeres van de Britse meidengroep Sugababes, had een Marilyn Monroe-moment op een feestje naar aanleiding van de grandslam in Wimbledon. Haar rok waaide omhoog toen ze voor de camera’s poseerde.’ Non-nieuws bij uitstek zal de gemiddelde lezer gedacht hebben, helemaal omdat er van het bewuste moment geen foto op de website van de Belgische krant was geplaatst. Ook voor Range zelf, die met enige regelmaat een poseermomentje in jurk heeft, was het Wimbledon ‘incidentje’ zonder twijfel alles behalve bijzonder. Toch zal voor menig vrouw een opwaaiende jurk vrij gênant zijn, want je staat dan toch maar mooi even in je met zorg gekozen Aubade brief van Zwitsers kant.
Menige man vraagt zich af hoe dat moet voelen als het gevaar van een opwaaiende jurk je de hele dag boven…of beter onder het hoofd hangt. Wie droomt er niet eens in de zoveel tijd dat hij naakt temidden van een mensenmenigte zijn weg moet zien te vinden. Gênant! Vrouwen die regelmatig een jurk dragen, zoals Maria, moeten die dreiging toch maar mooi de hele dag met zich meedragen.
Vreemd genoeg zie je daarvan echter niets terug in hun gelaatsuitdrukking. Waar hun houding en gebaren soms wel dat bewustzijn verraden als zij hun jurk (of rokje) weer even in model (lees naar beneden) trekken valt aan hun gezicht geen angst, hinder of ongemakkelijkheid af te lezen. Mijn gedachten over deze constatering bevinden zich ergens tussen bewondering en totale verwondering. Misschien ligt het antwoord op die verwondering simpelweg in het feit dat alles uiteindelijk went. Iemand een andere suggestie?
tip
geïnteresseerd in dit fenomeen? Lees de ontwikkelingsroman ‘Opwaaiende zomerjurken’ van Oek de Jong
Citaat uit ‘Opwaaiende zomerjurken’:
‘Hij had zich vastgeklemd en niet begrepen wat hen bezielde. Maar toen hield opeens het zenuwslopende geratel van het stokje tussen de spaken op, was er alleen nog het suizen van de wind, het fladderen van hun jurken en leek het of hij zich na een lange, lange aanloop in de lucht verhief en in plotselinge stilte wegzweefde. Een onbeschrijflijk licht en ruim gevoel.’
