Oja, het is tweede Paasdag. Die staat ergens bovenin het rijtje ‘Vaagste dagen van het jaar’. Tweede Pinksterdag staat er nog boven. Pasen zelf is overigens een geweldig feest. Hoewel we als samenleving nu al een heel lang in een goedevrijdagtijd leven.
Pasen is het feest van het donker naar het licht. Van de slechtheid van mensen, Jezus die doodgemarteld werd aan het kruis, vanwege vermeende opruiing. Zonder eerlijk proces op gruwelijke manier vermoord. Het gebeurt nog steeds, anders zou Amnesty International niet meer bestaan. Dan komt de clou van het paasfeest: Het goede overwint. Jezus herrijst uit het graf.
Het gaat me niet eens om de letterlijke betekenis. Hoewel ik wel denk dat Jezus echt bestaan heeft en ook echt is gekruisigd, zoals veel mensen in die tijd in Israël. Er zijn bronnen buiten de bijbel die daar op wijzen. De Romein Pontius Pilatus staat volgens oude bronnen bekend als een fervent kruisiger. * Pasen heeft naast het hoofdthema nog veel subthema’s, van het afscheid nemen van je kind (Maria onder het kruis), rouwverwerking, trouw (de vriendinnen van Jezus die de volgende dag naar zijn graf gaan), de drie kruizen, waaraan een onschuldige hing, een schuldige, en iemand die in verzoening kwam met zijn leven (dat zijn ongeveer de drie varianten die je spiritueel gezien hebt), vergeving, lijden, incasseren van onrecht, vriendschap.
Maar het hoofdthema van Pasen is (volgens mij) dat het onmogelijke toch mogelijk is, om uit je graf te kruipen en je zelfs door de dood niet uit het veld laten slaan. Om je weer in liefde te verbinden met je geliefden, met het leven. Liefde gaat over de dood heen.
Pasen 2021. Vroeger ging ik in de kerk met de kinderen altijd naar Stille Zaterdag. Onze 800 jaar oude Nicolaikerk was donker, we hadden alleen kaarsjes om te verlichten. Het was een ingetogen, bezielde viering, die de volgende dag uitmondde in een hele blijde dienst, met prachtige muziek, vrolijke kinderen en taart bij de koffie. De vrijdag daarvoor zong ik als tenor in de Mattheuspassion bij Passieprojecten. Het hele lijdens-en opstandingsverhaal zat onder mijn huid. Voor mij is Pasen een spirituele periode. Veel meer dan kerst. Gister was het een kale bedoening. We draaiden de Mattheus en hadden een paasbrunch, dat wel. Ja, het was gezellig en we voelden onderlinge liefde. Maar ik had heimwee naar 2019, toen alles normaal was, toen ik dit nog mee kon maken, samen met mijn kerkgenoten, die ook een beetje voelen als vrienden of verwanten.
Misschien is deze coronatijd wel zoiets als liggen in het graf. Maar het wordt nu wel tijd om de grafsteen eraf te wentelen. Je moet niet te lang in een graf blijven liggen. Als het graf gaat wennen, is het niet goed. Het wordt tijd voor Eerste Paasdag
