Deze laarzen kreeg ik van een perfectionist. Ze wilde de laarzen van 1000 dollar in de kliko gooien, omdat er een vetvlekje opzat. Ik heb dat gillend weten te voorkomen. De jurk past bij de bijna perfecte laarsjes.
Ze zitten overal en je herkent ze meteen. De perfectionisten zijn onder ons. Onder ouders en familie, onder je vrienden, onder collega’s, in mijn geval ook onder studenten die ik les geef. Je herkent ze aan een grote hang naar het volmaakte, die ze bij voorkeur zelf willen bewerkstelligen. Waarom ze dat willen weet ik niet, niets is volmaakt in dit ondermaanse. Ze blijven dan ook aan de gang.
Perfectionisten zijn doorgaans goede eindredacteuren, serieuze studenten en/of toegewijde ouders. Geef ze een taakje en je weet dat dit tot een goed eind gebracht wordt. Maar zodra de perfectionist naast zijn volmaaktheidswaan een andere eigenschap heeft, zoals eigenwijsheid of dominantie, wordt hij lastig. Van verlegen perfectionisten heb je doorgaans weinig last. Dat zijn de stille harry’s die in alle rust hun best doen. Maar de bulderende perfectionist, dat is een ramp.
Perfectionisten zijn doorgaans goede eindredacteuren, serieuze studenten en/of toegewijde ouders. Geef ze een taakje en je weet dat dit tot een goed eind gebracht wordt. Maar zodra de perfectionist naast zijn volmaaktheidswaan een andere eigenschap heeft, zoals eigenwijsheid of dominantie, wordt hij lastig. Van verlegen perfectionisten heb je doorgaans weinig last. Dat zijn de stille harry’s die in alle rust hun best doen. Maar de bulderende perfectionist, dat is een ramp.
Het probleem is namelijk dat de perfectionist een eigen visie heeft op wat volmaakt is. Vooral met teksten kun je daarover van mening verschillen. De bazige perfectionist wordt razend als iemand iets niet precies doet zoals hij dat wil, want dan houd je hem weg van de volmaaktheid, en dat kan hij emotioneel niet aan.
Het moge duidelijk zijn, gezien de spelfouten die ’s weeks in deze blog te vinden zijn, dat ik geen perfectionist ben. Geef me liever een grote lijn, of zelfs die niet want ik raak hem meestal kwijt. Ik ben er meer één van vallen en opstaan en door scha en schande wijs worden. ‘Scherven brengen geluk’ vind ik een goed gezegde en ‘organisch’ is een favoriete term.. De perfectionist die huilt omdat er een knoop van haar perfecte jurk is geknapt, begrijp ik niet zo, al zou ik haar om sociale redenen een troostende schouder toedraaien.
Maar ik moet eerlijk toegeven, ze flikken het hem wel, die perfectionisten. Kijk naar tijdschrift Linda. Alles aan het blad klopt, tekst, foto, bladritme, vormgeving, kleuren, tot op de millimeter is alles volmaakt. En het is één van de weinige (papieren) tijdschriften die goed loopt. Of neem perfectionistische modeontwerpers die geen genoegen nemen met een coupenaadje dat net een halve millimeter scheef loopt. De hatseflatsers kunnen veel leren van de perfectionisten, dat wil ik maar even zeggen.
En daarmee beëindig ik dit stukje. Deze blog heeft nu geen perfecte afronding – en dat is leuk om de perfectionistische lezer mee te sarren.
 |
| fotografie: Kahdra |
Info: laarzen Ferraro, jurk Lilly
